Wycieczka do Paryża: Paryż na starej fotografii.


Niedawno wpadła mi w ręce (a dokładnie wygrzebałam gdzieś zapomnianą na półce u teściów) książkę pod tytułem „2000 lat Paryża”, wydaną jeszcze w 1975r, opatrzoną
zdjęciami Jeana-Louisa Nou (fotografa sztuki). 

Paryż na pewno zmienił swoje oblicze na przestrzeni tych ponad 2000 lat swojej historii. Zmienił się również bardzo od lat 70-tych. Rozbudował się. Może nie sam Paryż, ale przyrosło mu dużo przedmieść, niektóre o dość kontrowersyjnej reputacji. Tu  słynny departament 93 z dużym odsetkiem emigrantów z byłych kolonii i z wynikającymi stąd problemami.

Ale dzisiaj pragnę podzielić się z Wami kilkoma zdjęciami Paryża, głównie pochodzącymi z beztroskich lat 70-tych. No może nie do końca beztroskich. Przypomnijmy, że to własnie wtedy miał miejsce szok (kryzys) naftowy. Kiedy to kraje – producenci ropy naftowej podniosły ceny na swoje produkty. To spowodowało poważne perturbacje w bogatym i szybko rozwijającym się po wojnie Zachodzie. Prawdziwy szok ekonomiczny po tzw 30 latach chwały (trente glorieuses).

Ale teraz już przejdźmy do zdjęć.

 

Ten budynek może zdarzyć się odwiedzic niejednemu Polakowi przebywającemu w Paryżu (niekoniecznie w celach turystycznych, raczej w administracyjnych). Choć wtedy będziecie do niego wchodzić od innnej strony. Na zdjęciu mamy tę jego oficjalną stronę (samochody z lat 70-tych), do której każdy obywatel Polski może wejść po czerwonym dywaniku. Ale tylko i wyłącznie w dniu wyborów. Domyślacie się co to za budynek? 

To holel de Monaco, zbudowany prze Brongniart (1774-1777),  w którym dziś mieści się nasza ambasada w Paryżu, czyli
 

Ambassade de Pologne en France1, rue de Talleyrand,
75343 Paris Cedex 07
Tel.  01 43 17 34 05, Fax. 01 43 17 34 07.

Pont des Arts czyli Most Sztuk Pięknych.

Ten, na którym dzisiaj wiesza się kłódki wiecznej miłości, również nazywany Mostem Zakochanych

W 1969 r na skutek kolizji z barką (tzw penich), groziło mu rozebranie. Ostatecznie pozostał. A dziś tłumnie pielgrzymują na niego zakochane pary. W końcu Paryż jest miastem, do którego weekendowe wypady często urządzają sobie zakochani. A jak już tu są, to obciążają konstrukcję tego mostu swoją kłódką miłości. Co nie wychodzi mu na zdrowie. Merostwo w Paryżu, co jakiś czas mysli o zdjęciu części owych kłódek, dla ratowania mostu.

PS. Kłódki zdjęto, ale już na ich miejscu pojawiają się nowe.

Wieża Eiffla

Którą zaczęto budować w roku 1887, a skończono w 1889. Zdjęcie więc pochodzi gdzieś z tego okresu, a nie z lat 70-tych.


To zdjęcie przedstawia widok na Kościół świętej Magdaleny. Więcej przeczytacie o nim we wpisie Dlaczego kościól św Magdaleny jest najdziwniejszym kościolem w Paryzu? (fotka z lat 70-tych, spojrzcie tylko na samochody). 


Jeżeli zaś fascynują Was stare fotografie Paryża to poszperajcie u paryskich bukinistów. Na pewno nie będziecie zawiedzeni.
 

Pozdrawiam i dziękuję, że do mnie zajrzeliście.

Beata

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Katedra Notre Dame w Paryżu


Przez mury paryskiej katedry Notre-Dame przewinął się spory kawałek historii Francji. Prawdą jest, że królowie francuscy byli koronowani w Reims (tamtejsza katedra jest bogatsza i okazalsza). Ale w paryskiej katedrze Notre-Dame odbywały się niezliczone śluby krolewskich i książęcych rodów.

  • Tu tu koronował się Napoleon (bojkotując Reims) 2 grudnia 1804r. Zresztą na tę okoliczność zmusił do przybycia do Paryża samego papieża Piusa VII. 
  • To tu również (taki polski ślad) 10 września 1573r Henryk III Walezy (pierwszy polski elekcyjny krol) złożył przed polskimi posłami przysięge na Pacta Conventa i Artykuły henrykowskie.

Stanowiły one gwarancję przywilejów i wolności szlacheckich, a jednocześnie ograniczały władzę krolewską. Co z tego wyszło? Wiemy. Wszyscy kolejni królowie podpisywali tekst, składający się zwykle z tekstu Artykułów henrykowskich, uzupełniony o dodatkowe warunki, osłabiające coraz mocniej władzę królewską. Sam Henryk III na polskim tronie długo miejsca nie zagrzał (bo uciekł do Francji, by objać tamtejszy tron jako Henryk III w 1574r). Ale ten zwyczaj wszedł szlachcie w krew.  Co się zaś tyczy katedry Notre-Dame to przy wielkim ołtarzu znajduje się upamiętniająca to wydarzenie tablica.

Katedra Notre-Dame jest położona na wyspie Cité, ktora stanowiła kolebkę starego Paryża.

Przez kilka stuleci Cité byla centrum rozwijającego się po obu stronach Sekwany miasta. To tu (na wyspie Cité) początkowo znajdowala się siedziba krółów (później przeniesiona do Luwru).  

Katedra Notre-Dame została zbudowana na miejscu wczesniejszych dwóch kościółków romańskich. Z zewnatrz wyspa i katedra przypominaja przycumowany statek. 

Jest to budowla w stylu gotyckim.

Budowa katedry ciągneła się przez prawie dwa stulecia. Od położenia pierwszego kamienia w 1163r, aż do ukończenia prac w roku 1350.

Katedra przetrwała w niezmienionej formie jakieś 300 kolejnych lat, aż do czasów Rewolucji Francuskiej. Ta zadała jej poważny cios. Kościół został splądrowany. Rozsierdzony tłum zniszczył rzeźby i posagi (m.in. królów biblijnych myśląc, ze chodziło o władców francuskich). Świątynia została przewidziana do rozbiórki. Szczęśliwie uratowały ją tarcia na łonie przywodców rewolucji. 

Ostatecznie po dojściu Napoleona do władzy, ten przekazał ją z powrotem hierarchi kościelnej. Choć nie uczynił nic dla poprawy jej opłakanego stanu. Sam (jak wspomnieliśmy wcześniej) koronował się w katedrze. Ale na tę wzniosłą ceremonie polecił tylko zamaskować dziury w murach i inne zniszczenia gobelinami. 

Dopiero krol Ludwik Filip zlecił odrestaurowanie tego zabytku. Działo się to w epoce romantyzmu, na fali uwielbienia sztuki gotyckiej. W tym czasie też (w roku 1831) Wiktor Hugo pisał swoją słynną powieść „Katedra Marii Panny”. To przypominała Paryżanom o istnieniu Notre-Dame.

Zwiedzanie katedry.

Katedrę można zwiedzać wewnątrz (wejscie jest bezpłatne). Można rownież wdrapać się na 69-metrową wieżę (po bardzo krętych schodkach). Z jej szczytu roztacza się widok na panoramę Paryza.

Katedra ma 130m długości, 48 m szerokości. Jej sklepienie znajduje się na wysokości 35 metrów. Może ona pomieścić 9 tysięcy osób.

Pozdrawiam serdecznie

Beata

Bibliografia Paryz Ryszard Korona

Enregistrer

Najdziwniejszy kościół w Paryżu: Kościół Magdaleny Eglise de la Madeleine.

Najdziwniejszy kościół w Paryżu, czyli kościół świętej Magdaleny.
 

Najdziwniejszy kościół  w Paryżu.

Dlaczego do Kościoła świętej Magdaleny przylgnęła opinia najdziwniejszego, niezbyt udanego, bo trochę przyciężkawego kościoła w Paryżu?

Zawpewne po części można wytłumaczyć to licznymi zawirowaniami historycznymi i politycznymi, które towarzyszyły jego budowie i przyczyniły się do kilkakrotnej zmiany całej koncepcji, planów, a nawet przeznaczenia samego budynku. Przykladało do niego rękę wielu architektów. Co nie zawsze sprzyjało spójności.

 
Kościół św Magdaleny w Paryżu jest czymś w rodzaju antycznej świątyni (ilustrującej styl neoklasyczny) w samym sercu miasta (dokladnie w bardzo turystycznym 8-ym okręgu). Jest położony w linii prostej od Placu Zgody (Place de la Concorde). Kościół ten został pomyślany jako  uwieńczenie tego dobrze znanego Polakom placu. To z niego odchodzi większość autobusów rejsowych do Polski). Dla ciekawostki Plac Zgody w czasach, kiedy zaczęła się konstrukcja kościoła św Magdaleny nosił nazwę placu Ludwika XV.
 
Ale wróćmy do usytuowania kościoła św Magdaleny. W linii prostej widzimy gmach Zgromadzenia Narodowego (Palac Burbonów). Tu wystarczy stanąć na Placu Zgody i spojrzeć z niego w dwóch przeciwnych kierunkach. Z jednej strony mamy kościół św Magdaleny, z drugiej budynek Zgromadzenia Narodowego. Zauważymy zresztą, że kolumnady obu budynków wyglądają podobne.

Historia Kościoła świętej Magdaleny.

Kościół św Magdaleny w Paryżu ma historię równie długą i burzliwą, jak Panteon, którego jest rówieśnikiem. Tyle, że w przeciwieństwie do tego ostatniego zachował swój religijny charakter.
 
Pierwszy kamień pod budowę kościoła św Magdaleny zostaje położony w 1764r. Ale konstrukcja nie ma szczęścia do architektów. Jednocześnie zawirowania historyczne opóźniają jego konstrukcję. Przypomnijmy, że jest to bardzo burzliwy okres w historii Francji: Rewolucja, wojny napoleońskie, a następnie Restauracja (władzy królewskiej).
Początkowo przyjęty plan krzyża łacińskiego (jako podstawa konstrukcji), w 1777 roku zostaje zastąpiony krzyżem greckim.
 
Na czas Rewolucji prace budowlane zostają przerwane. Czasy i nastroje antyklerykalne nie sprzyjają wznoszeniu budynków o charakterze religijnym. Jednocześnie sam budynek (niedokończony) zmienia kilkakrotnie swoje przeznaczenie. Pojawiają się diametralnie różne propozycje jego wykorzystania.
 
Np w 1794 r piwnice (bo na tym etapie zatrzymaly się prace budowlane) zostają wynajęte handlarzowi win. Myśli się o przeznaczeniu budowli na siedzibę Zgromadzenia Narodowego, Giełdy, Biblioteki Publicznej.
Napoleon decyduje uczynić z rozpoczętej budowli świątynię na cześć Wielkiej Armii. Powierza zakończenie prac Pierre Aleksandre Vignon. To on nadaje kościołowi obecny wygląd.
 
Za czasów restauracji (powrót władzy krolewskiej) budynkowi zostaje przywrócone pierwotne przeznaczenie. Choć o mało co już w 1837 r budowla nie staje się dworcem.  Ostatecznie poświęcenie budynku jako kościoła ma miejsce w 1842r, czyli ponad 80 lat od rozpoczęcia prac.

Fasada zewnętrzna kościoła św Magdaleny w Paryżu.

Kościół z daleka jest rozpoznawalny dzięki imponującej sylwetce. Imponujące rozmiary: 108 m długości, 43 m szerokości i 30 m wysokości. Fasada koscioła jest otoczona 52 kolumnami korynckimi. Kościół przypomina świątynię antyczną.
 
Widoczny od strony Placu Zgody 4 metrowy piedestał (przed kościołem) i szerokie schody dopełniają majestatycznego charakteru budynku.
 
Drzwi z brązu ozdobione płaskorzeźbami ilustrującymi 10 przykazań (dzielo Henri de Triquet). Na głównym fronotnie widnieje rzeźba przedstawiająca Sąd Ostateczny.

Wnętrze kościoła św Magdaleny w Paryżu. 

Kościół zbudowany jest z jednej nawy wspartej na 3 przęsłach. Każde przykryte kopułą z malowanymi kasetonami.
Wystrój wnętrza charakteryzuje się bogatą ornamentyką. Zwracają uwagę wielkie organy, zaingurowane w 1846r. Warto nadmienić, że jednym z organistów był tu znany francuski kompozytor Camille Saint-Saens.

Informacje praktyczne.

Kościół jest otwarty codziennie od 9.30 do 19.00.


Lokalizacja kościoła św Magdaleny w Paryżu.

 
Kościół św Magdaleny w Paryżu jest położony na Placu Magdaleny, pochodzącym z tego samego okresu. W sercu luksusowej dzielnicy, która przyciąga bogatą klientelę i turystów (z równie wypchanymi portfelami). Znajdziecie tam luksusowe marki sklepów spożywczych oferujących wyrafinowane produkty takie jak kawiar, trufle czy wyroby czekoladowe:
 
  • Fauchon – założony w 1886r,
  • Hédiard –marka założona w 1854r i obecna na placu od 1880r.
  • W pobliżu, na południe od Placu rozciąga się Rue Royale znana z markowych sklepów z odzieżą. A tam kwintesencja mody francuskiej i światowej: Chanel, Gucci, Cerutti.

Miłego zwiedzania.

Pozdrawiam serdecznie

Beata

Widok na Zgromadzenie Narodowe

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Romantyczny wypad do Paryża we dwoje?

 
Planujecie wyskoczyć do Paryża na romatyczny weekend we dwoje? Pragniecie, by Wasz pobyt okazał się wyjątkowy, by pozostawił niezatarte wspomnienie (i to na dlugie lata)? Jak najlepiej wykorzystać czas krótkiego weekendu na zwiedzanie tego przepięknego miasta? Przecież w Paryżu aż roi się od miejsc przepełnionych romantyzmem. Które jeżeli wierzyć przewodnikom, trzeba zaliczyć. Jak wybrać te najważniejsze?

Paryż romantyczne miejsca

Niestety na zobaczenie wszystkiego może zabraknąć Wam czasu. Byle tylko pogoda dopisała. (Choć w Paryżu niestety często pada.) Nawet zwyczajne szwędanie się po historycznych dzielnicach tego miasta ma wiele uroku. Wystarczy wysiąść gdzieś w okolicach Saint-Michel i ruszyć przed siebie. A natkniecie się na wiele ciekawych i urokliwych miejsc, o których piszą wszystkie przewodniki.

 

Oto kilka punktów, które warto włączyć do programu romatnycznego weekendu we dwoje:

  • Wizyta na wieży Eiffla. Z nieodłącznym rzuceniem okiem ze szczytu tej zasłużonej damy na panoramę Paryża.

 
  • Przechadzka w okolicach katedry Notre Dame, a dalej wzdłuż brzegów Sekwany, dosłownie ”oblepionych”  skrzyniami bukinistów, zahaczając o slynny Most Zakochanych (Pont des Arts) i sąsiedni również słynny (jeżeli nie słynniejszy) Pont Neuf
Widok na Pont Neuf z Pont des Arts. Il n’y a plus de cadenas des amoureux sur le Pont des Arts. Nie ma jużódek wiecznej miłości na paryskim Moście Sztuk Pieknych. Tzn nie było ich przez jakis czas, teraz wróciły na nowo.

 

 
  • Dalej Bulwarem Saint Michel do Ogrodu Luskemburskiego.
Wspominki, memories…
 
  •  Jeżeli jesteście miłośnikami przyrody, to na pewno godne polecenia są Orgrody Tuileries. Wystarczy od Katedry Notre-Dame skierować się w stronę Luwru, a za nim już macie te przepiękne ogrody, które otaczały niestniejący dziś pałac Tuileries. Jeżeli pójdziecie dalej, dotrzecie do Placu Zgody, z którego widać osławiony
  • Kościół św Magdaleny

  • Romatnyczny spacer po artystycznym Montrmarcie i wspięcie się po urokliwych schodkach do samego Sacré-Coeur. Które chyba najbardziej oczarowuje właśnie o zmierzchu.
  • Przejażdżka statkiem po Sekwanie, byle tylko pogoda dopisała.
  • Romantyczna kolacyjka we dwoje, w którejś z urokliwych kafejek na Rue Mouffetard.
 
Na pewno będzie czym wypełnić romatyczną eskapadę do Paryża. Raczej czy na wszystko, co zaplanujecie starczy Wam czasu?

Pozdrawiam serdecznie

Beata

Zapraszam Was na

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Wieża Montparnasse. La Tour Montparnasse.

 
 

 

  

Czy wiecie jaki budynek jako jedyny pozostałby niewzruszony (oczywiście w teorii), gdyby Paryż niespodziewanie nawiedziło trzęsienie ziemii?

 
Byłby to najwyższy budynek w całym Paryżu, czyli Wieża Montparnasse. Choć zaraz Was uspokoję: W Paryżu trzęsień ziemii nie ma (no chyba, że polityczne).
 
Sama wieża Montparnasse jest rozpoznawalna z daleka, dzięki charakterystycznej sylwetce (szklanej fasadzie wspartej na smuklej betonowej konstrukcji). Udało się pomieścić w niej az 25 wind. Stanowi ona najwyższy budynek w Paryżu: 210 m wysokości.
 
Co więcej została ona wybudowana według ścisłych norm przeciwsejsmicznych (według koncepcji japońskich specjalistow). Wieża jest wsparta na dryfujących po wodzie palach, schodzących na głębokość 70 m pod powierzchnię ziemi.
 
Ma to zagwarantować jej bezpieczeństwo w razie trzęsienia ziemi lub innego kataklizmu. Góruje nad Paryżem juz od ponad 40-stu lat. Prace nad jej konstrukcją zakończono w 1971r.  W jej wnętrzu mieszczą się liczne biura, w których pracuje 500 osób.
 

Zwiedzanie Wieży Montparnasse.

 
Jak tam dojechać? Można metrem, wysiadając na stacji Montparnasse-Bienvenue. A już na miejscu można wjechać na taras znajdujący się na 57-ym piętrze, z którego rozciąga się widok na panoramę Paryża.

 

Rue de Rennes, czyli podobno najpiękniejsza z ulic Paryża.

 
Przed Wieżą Montparnasse znajduje się rue de Rennes, która cieszy się reputacją najpiękniejszej z paryskich ulic. Nie mylić z bulwarami, bo tych dużo piękniejszych Paryż ma całe mnóstwo. To zasluga barona Hausmanna. Oczywiście gusta nie podlegają dyskusji. Choć osobiście nie widzę w niej nic nadzwyczajnego. Miłego zwiedzania.
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Ogrody Tuileries.

 

Ogrody znajdują się na terenie dawnej fabryki dachówek (po francusku tuile). Stąd ich nazwa. Powstały około roku 1564 wokół nieistniejącego już dziś pałacu Tuileries (wzniesionego na życzenie Katarzyny Medycejskiej). Pałac Tuileries został doszczętnie spalony za Komuny Paryskiej w 1871 roku. 
 
Same ogrody Tuileries zostały zaprojektowane w stylu włoskim. Ozdobione licznymi elementami dekoracyjnymi zwanymi “fabriques”, takimi jak fragmenty antycznych ruin, urocze kapliczki, wiatraczki. W ogrodach Tuileries największą sławę zyskała grota ozdobiona przez znakomitego ceramika epoki renesansu Bernarda Palinsy (wiele z jego prac jest wystawionych w Luwrze).
 
Ale już w następnym stuleciu ogrody Tuileries zostały przemodelowane przez najsłynniejszego francuskiego pejzażystę – architekta André Le Notre. Jego sylwetka znajduje się u wejścia do Tuileries od strony Placu Zgody. Może kojarzycie go jako twórcę Ogrodów Wersalskich, które uchodzą za największe jego dzieło. W roku 2013 przypadało 400 lecie urodzin artysty. Le Notre urodził się w 1613r. Z tej okazji w zaprojektowanych przez niego parkach odbywały się jubileuszowe festyny.
 
Ale wróćmy do Ogrodów Tuileries. To właśnie tutaj naczelny ogrodnik króla Słońce stworzył swój pierwszy ogród w stylu francuskim (którego szczytowym osiągnięciem są Ogrody Wersalskie).  Tu małe przypomnienie….

Ogród francuski a ogród angielski.

Ogród francuski z XVII wieku to spadkobierca ogrodu włoskiego z okresu Renesansu. Utworzony na planie geometrycznym, z zachowaniem symetrii, z szerokimi perspektywami, prostopadle wyznaczonymi alejkami. Przyroda została tu podporządkowana woli czlowieka, a dokładnie ręce ogrodnika-pejzażysty. Wszystko miało współgrać: posągi, jeziorka, zbiorniki wodne, kanały, fontanny są tak wkomponowane w pejzaż, by tworzyć harmonijną całość. Ogród francuski symbolizuje triumf porządku.
 
W odróżnieniu od ogrodu angielskiego. W nim ręka ogrodnika starała się imitowac przyrodę. Ten typ ogrodu oznacza wolność, wyzwolenie. Moda na ogród angielski najmocniej rozpowszechniła się w XIX wieku.
 
Ogrody Tuileries zostały przerobione w latach 1990 celem odtworzenia kształtu, jaki nadał im Le Notre. Chodziło o jak najwierniejsze zrekonsturowanie kompleksu historycznego, jaki stanowił Luwr – Tuileries.

Rzeźby w Ogrodach Tuileries.

Ciekawostką jest, że na terenie ogrodów znajdują się liczne rzeźby. Osiemnasto- i  dziewietnasto wieczne, ale co jest zdecydowanie bardziej nietypowe – rzeźby współczesne (XX-to wieczne). W tym Manus Ultimus autorstwa polskiej rzeźbiarki Magdaleny Abakanowicz.

Zwiedzanie Tuileries.

Jezeli zaczynamy zwiedzanie od strony Luwru, a dokładnie od Łuku Triumfalnego na Placu Karuzeli w kierunku Placu Zgody to w kolejności po drodze spotkamy:
 
  • Porozrzucane posągi kobiece autorstwa Aristida Maillol (artysty z pierwszej polowy XX wieku), podarowane w 1964 r przez modelkę rzeźbiarza Dinę Vierny.
  • Część kwadratową (grand carré) z kwietnikami, zbiornikami wodnymi, ozdobionymi XIX wiecznymi posągami.
  • Le grand couvert pasaz kryty, który stanowi najprzyjemniejszą część ogrodów. Pod rozłorzystymi kasztanami znajdziemy tam pijalnie wód i rzeźby dłuta najznakomitszych mistrzów zaczynając od Rodina, przez Louise Bourgeois, Alberto Giacometti, Henri Moore, Henri Lauresn czy Roy Lichtenstein.
  • Po obu stronach alei centralnej dwa zbiorniki wodne stanowiące oprawę XVIII wiecznych odlewów.
  • W połowie długości aleja Solferino prowadząca do passerelle Leopold Sédar-Senghor, wiodąca do Muzeum Orsay.
  • Duży zbiornik wodny w kształcie ośmiokąta, zamykający centralną aleję. Otoczony antycznymi postaciami i alegoriami pór roku (z XVII I XVIII wieku). Miłego zwiedzania.
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata
 
 
 

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Exit mobile version