Ten bardzo malowniczo polożony most (w samym sercu historycznego Paryża) został postawiony w roku 1803. Był to pierwszy metalowy most w Paryżu. Niestety kilkakrotnie został uszkodzony przez barki. Dlatego też ostatecznie zamknięto go dla użytku publicznego w roku 1970.
Obecny most jest rekonstrukcją historycznego mostu Pont des Arts, pochodzącą z roku 1984. Różni się on od swojego pierwowzoru tym, że opiera się na 7 łukach, a nie na 9-ciu.
Most ten jest miejscem spotkań artystów i zakochanych par, opiewanym w piosenkach przez Georgesa Brassensa. Mamy z niego wspaniały widok na Sekwanę, Luwr, Instytut Francuski i słynny Pont-Neuf. W 2008 r pojawił się na nim zwyczaj wieszania kłódek wiecznej miłości. Obyczaj ten rozszerzył się również na Pont de l’Archeveché. Widok na most Pont Neuf.
PS Obecnie kłódki wiecznej miłości zdjęto z Mostu Pont des Arts, gdyż jego balustrada groziła zawaleniem. Te zdjęcia są już w pewnym sensie bardzo pamiątkowe. Ale znowu pojawiają się na nim nowe kłódki…
Pozdrawiam serdecznie
Beata
BALUSTRADA MOSTU PONT DES ARTS.WIDOK NA INSTYTUT FRANCUSKI Z MOSTU PONT DES ARTS. Z PRZECIWNEJ STRONY MAMY WIDOK NA LUWR.WIDOK NA PONT NEUF Z MOSTU PONT DES ARTS.
Jednym z najpopularniejszych zabytków Paryża jest Łuk Triumfalny Napoleona (L’Arc de Triomphe) na placu de Gaulle’a. Znajduje się on w 8 dzielnicy (dawniej Plac Gwiazdy, Place de l’Etoile), na zachodnim skraju Pól Elizejskich (Avenue des Champs-Elysées).
Łuk został zbudowany dla uczczenia poległych za Francję w trakcie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich. Jest to budowla w formie jednoarkadowego rzymskiego łuku triumfalnego o wymiarach: wysokość: 51 m, szerokość: 44,8 m. Stopnie: 284
Jego budowę na wzór rzymskich pomników tego typu rozpoczęto na polecenie Napoleona w 1806 r. Prace posuwały się powoli. Sam autor pierwotnego projektu Chalgrin umarł zaledwie kilka lat po rozpoczęciu prac. Jego następcy pozwolili sobie wnieść pewne zmiany do pierwotnego projektu. Ostatecznie prace ukończono dopiero w 1836r za Ludwika Filipa. I to on dokonał uroczystej inauguracji tego pomnika chwały.
Ze szczytu Łuku Triumfalnego (można na niego wjechać windą) można oglądać panoramę miasta z perspektywą Pol Elizejskich.
Na Łuku wyryto nazwy bitew napoleońskich. Widnieją więc tam nazwy polskich miast takich jak: Ostrołeka, Pułtusk, Gdańsk. Pojawiają się również nazwiska polskich generałow i marszałków: Chłopicki, Kniaziewicz, Poniatowski, Sułkowski, Dąbrowski, Zajączek, Lazowski.
Łuk jest ozdobiony płaskorzezbami nawiązujacymi do historii Francji. Wśród nich wspomnijmy Marsyliankę Francois Rude’a przedstawiająca wymarsz ochotników na wojnę 1792 roku.
Pod Łukiem znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza. Jego Płomień Pamięci jest symbolicznie rozpalany każdego wieczoru.
CO WARTO ZOBACZYĆ W PARYŻU, CZYLI INNE ŁUKI TRIUMFALNE.
W Paryżu znajduje się również inny starszy Łuk Triumfalny Arc du Carrousel (również ufundowany przez Napoleona I), położony na terenie Luwru (u wejścia do ogrodów Tuileries).
Istnieje także nowoczesny Łuk Triumfalny Grande Arche, zamykający oś Pól Elizejskich, w dzielnicy La Défense.
Łuk Triumfalny na placu Karuzeli (pomiędzy dwoma skrzydlami Luwru).
Nazwa placu Karuzeli nawiązuje do festynów, kiermaszy i zabaw ludowych z karuzelami urządzanych tu za panowania Ludwika XIV.
To tu Napoleon kazal ustawić Łuk Triumfalny dla upamiętnienia zwycięskich bitew roku 1805. Pomnik ten ma w przybliżeniu 15 m wysokości i 20 m szerokości. Po upadku Napoleona ozdobiono go kwadrygą z postacią symbolizującą restaurację w centrum.
Vendeur à la sauvette, czyli uciekąjacy sprzedawcy z całymi kolejcjami Wieży Eiffla w miniaturce. Element paryskiego krajobrazu.
ŁUK TRIUMFALNY NA LA DEFENSE
Widok na Grande Arche i dzielnice La Defense. Zdjecie zrobione na stacji Pont de Neuilly (linia 1).
Czy wyobrażacie sobie romantyczny spacer we dwoje po dawnym wysypisku śmieci. Niemożliwe? A jednak: możliwe. W jednym z najbardziej romatnycznych miast świata, jakim jest Paryż, wszystko co romantyczne jest możliwe.
Mowa zaś będzie o położonym na 100 metrowym wzgórzu w XIX okręgu Paryża parku Buttes-Chaumont. Oczywiście dzielnica sama w sobie nadmiarem romantyzmu nie grzeszy. Turyści zaglądają tu rzadko. Po zmroku lepiej tu w pojedynkę się nie zapuszczać. Bo to jeden z biedniejszych okręgów Paryża, w którym zamieszkuje głównie ludność wywodząca się z byłych kolonii.
Ale park sam w sobie jest bardzo urokliwy. Zresztą przekonajcie się o tym sami. O ile moje skromne umiejętności fotograficzne potrafią to przekazać. Park Buttes-Chaumont stał się enklawą zieleni, zbudowaną na dawnym wysypisku śmieci. Nie obawiajcie się, ten “śmieciowy” epizod sięga podnad 100 lat wstecz. Więc właściwie nie pozostał po nim już najmniejszy ślad.
Krótka historia parku Buttes-Chaumont.
Ale cofnijmy się wstecz jeszcze do czasów średniowiecza. W miejscu, gdzie dziś znajduje się ten urokliwy park, kiedyś wydobywano tu gips. Materiał ten służył do pokrywania murów średniowecznych domostw. Chodziło o uzyskanie czegoś w rodzaju izolacji przeciwpożarowej. Przecież w tamtych czasach pożary były prawdziwymi kataklizmami, które na dodatek rozprzestrzenialy się niezmiernie szybko.
Z czasem pagórek przekształcił się w kretowisko porozcinane rozlicznymi (wydrążonymi w skale) galeriami. Tym bardziej, ze od czasów Rewolucji Francuskiej wydobyciem gipsu zajęto się tu na skalę przemysłową. Ostatecznie jego eksploatację zakonczono w roku 1860. A wydrążone podziemne galeryjki służyły odtąd jako schronienie dla bezdomnych i składowisko śmieci (od odpadów domowych po porzucone przez kamieniarzy szkielety koni).
W koncu tym “wrzodem na żywym organizmie miejskim” zajął się cesarz Napoleon III z wiernie asystującym mu w dziele przebudowy Paryża baronem Haussmannem. Zresztą obydwaj nie szczędzili na to środków. Ich efektem jest Park Buttes-Chaumont otwarty 1 kwietnia 1867 roku.
Do dziś służy on Paryżanom jako miejsce wypoczynku, niedzielnych spacerów, czy porannego joggingu (a trzeba się trochę namęczyć, by biegać pod tak nierownym terenie ufffffff).
Co warto zobaczyć na terenie parku:
jeziorko o powierzchni 1,5 ha ze skalną wysepką na środku,
wodospad, przechodzący przez grotę ze stalaktytami (która znajduje się na miejscu dawnego wejścia do kamieniołomu).
Informacje praktyczne:
Godziny otwarcia: Park jest otwarty codziennie:
w okresie od 1 maja do końca sierpnia od 7.00 do 22.00,
we wrześniu od 7.00 do 21.00
w okresie od października do kwietnia od 7.00 do 20.00.
Dla jednych La Défense jest niczym więcej jak chłodną dzielnicą biznesową położoną tuż za Neuilly-sur-Seine na osi Pól ELizejskich i Łuku Triumfalnego. Która stała się urzeczywistnieniem wizji miasta przyszłości francuskiego architekta-urbanisty Le Corbusiera.
Na początu była bezpardonowo krytykowana. Potem tak zrosła się z Paryżem podobnie , jak Wieża Eiffla. Tak, że jest dzisiaj nieodłączną cześcią paryskiego krajobrazu.
Dzisiaj La Défense jest bezcennym zagłębiem zatrudnienia dla Paryżan i mieszkańców przemieść. Cyfry mówią same za siebie. Pracuje tu 170 000 osób, czyli 4% wszystkich zatrudnionych w całym Ile-de-France (okręgu paryskim). Mieści się tu 2500 przedsiębiorstw i aż 1500 centrali dużych firm. Co oznacza, że La Défence jest największą dzielnicą biznesową w Europie.
Dla ciekawostki kilka cyfr:
Swoją siedzibę ma tu 14 z 20 największych francuskich firm
15 z 50 największych przedsiębiorstw światowych.
Czy warto znaleźć czas dla jej odwiedzenia musicie zdecydować sami. Ale może pomocne będzie dla Was tych kilka zdjęć zrobionych z pobliskiego Neuilly-sur-Seine.
Koncepcją urbanistyczną La Défense było stworzenie świata przyszłości, postępu technologicznego, nowych technologii, nowych materiałów. Architektura tej dzielnicy jest oparta na aluminium, stali, tworzywach sztucznych. Tworzą ją strzeliste wieżowce, w których swoje siedziby mają wielkie międzynarodowe firmy. To świat, w którym królują bankierzy, finansiści, pracownicy wyższych szczebli. Typowe miejsce wyścigu szczurów. Odczłowieczone wielkie blokowiska. Trudno tam o kawałek zieleni. A jednak. Popatrzcie tylko na zdjęcia poniżej….
Lasek Vincennes leży na wschodnim krańcu Paryża pomiędzy miejscowościami Vincennes, Fontenay-sous-Bois i Joinville. Zajmuje powierzchnię 900 ha. Ma swój tor wyścigów konnych, sztuczne jeziorka, na których można wynająć łodzie z wiosłami, ogród kwiatowy. Do atrakcji należy ogród zoologiczny o powierzchni 14 ha.
Na skraju Lasku wznosi się zamek królewski Chateau de Vincennes. Lasek jest pozostałością rozleglej niegdyś puszczy Bondy (podobnie jak Lasek Buloński). Niegdyś puszcza ta obfitowała w zwierzynę łowną. Królowie francuscy chętnie oddawali się tu polowaniom i w zwiazku z tym rezydowali we wspomnianym zamku.
Według legendy w Lasku Vincennes król Ludwik Święty rozstrzygał spory swoich poddanych na wolnym powietrzu, pod dębem. Gdy wybuchła rewolucja francuska, zamek i lasek (które dotychczas były świetnie utrzymane), przejęło wojsko i przekształciło go w duży poligon ćwiczebny. Przyczyniło się to do znacznego spustoszenia drzewostanu.
Od całkowitej i ostatecznej zagłady lasek uratował Napoleon III. Który nakazał wydrążyć tu jeziorka i strumyki z małymi wodospadami. Ale ponownie w czasie wojny francusko-pruskiej w 1870 roku znaczną część terenów przejęło wojsko, powodując znaczne szkody. Lasek odrestaurowano dopiero po II wojnie światowej. Odtworzono na przykład większość z alejek z XVIII wieku, posadzono drzewa na dawnych strzelnicach.
Lasek Vincennes (który jest mniej popularny wsród paryżan niż Lasek Buloński) zachował bardziej naturalny i bardziej dziki wygląd. O czym, mam nadzieję możecie się przekonać oglądając te zdjęcia z Lasku Winceńskiego.
