Ogrody Tuileries są położone między Luwrem, ulicą Rivoli (rue de Rivoli), placem Zgody (place de la Concorde) i Sekwaną (la Seine).
Można tam dotrzeć wysiadając na stacji metra Concorde lub Tuileries. Nazwa Tuileries wywodzi się od wytwórni dachówek, które znajdowały się tam w średniowieczu. Po francusku dachówka to tuile. Dzisiaj jest to ogród publiczny, do którego wstęp jest wolny.
Ogrody Tuileries są największym i najdawniejszym ogrodem w stylu francuskim w Paryżu. Otaczały one Pałac Tuileries (Palais des Tuileries) – dawną rezydencję królów Francji (owianą legendą, która nie dotrwała do dnia dzisiejszego).
Historia.
W 1564 r Katarzyna Medycejska (Catherine de Médicis), królowa – wdowa po Henryku II i matka króla Francois II, Karola IX i Henryka III i królowej Małgorzaty (żony Henryka IV) zleca budowę pałacu Tuileries. Jednocześnie zaczyna się urzadzanie ogrodu w stylu włoskim.
Zostają wyznaczone równolegle alejki, dzielące ogród na prostokątne parcele: 6 alejek na długość i 8 na szerokość. Na każdej parceli zostaje posadzony różny typ roślinności (trawniki, grządki kwiatowe, drzewa…).
Obecną postać ogrody Tuileries uzyskują za panowania Ludwika XIV (Króla Słońce). Przypomnijmy, że ostatnim królem francuskim uważającym Paryż za stolicę i zamieszkującym na stale w Luwrze był Ludwik XIII.
Gdy Ludwik XIV usamodzielnia się, przenosi cały swój dwór do Saint-Germain-en-Laye, a następnie do Wersalu. Młody król nie może zapomnieć miastu upokorzenia doznanego w dzieciństwie, kiedy to podczas buntu mieszczan, musiał z matką uciekać z Luwru.
Mimo upodobania sobie Wersalu, uznawanego dziś za perłę architektury ludwikowskiej, nie zapomina o Paryżu. Mimo rosnącej nieufności do stolicy, Ludwik XIV powierza Colbertowi zadanie upiększenia miasta.
Zadanie przeprojektowania ogrodów Tuileries zostaje zlecone André Le Notre. Przebudowie zostaje poddany także pałac Tuileries w celu zharmonizowania go z ogrodem.
André Le Notre.
Przy wejściu do Ogrodu Tuileries znajduje się pomnik André Le Notre najsłynniejszego pejzażysty-architekta francuskiego. Jest on wnukiem Pierra Le Notre – architekta Katarzyny Medycejskiej (Catherine de Médicis).
Andre Le Notre odznaczył się przy projektowaniu ogrodów przy pałacu Vaux-le-Vicomte. Jest on również autorem projektu Pól Elizejskich wytyczonych z myślą o przedłużeniu perspektywy Tuileries. Ale jego najwiekszym dziełem są Ogrody Wersalskie.
Andre Le Notre wytycza centralną alejkę w kierunku pałacu, na której wschodnim końcu znajduje się okragły staw, a na zachodnim staw ośmiokątny. Zostaja również ustawione liczne marmurowe pomniki dla udekorowania ogrodu. W czasie Rewolucji ogród jest świadkiem historycznych wydarzeń takich jak zdobycie Tuileries 10 sierpnia 1792.
Pałac Tuileries zostaje spalony w czasie Komuny Paryskiej przez Komunardów. Republikanski rząd nie uważa zaś za stosowne odbudować zniszczony pałac. Pałac Tuileries tworzył jakby jeden zespół z Luwrem, zamykając zachodnie końce skrzydeł Luwru w jeden czworobok. Za panowania Henryka IV oba pałace były połączone galerią biegnąca wzdłuż Sekwany.
ANDRE LE NOTRE pomnik architekta-pejzażysty, twórcy Ogrodów Tuileries w obecnej formie znajduje się przy samym wejściu.
BEATA REDZIMSKA
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.