Wieża Eiffla ciekawostki: Czy wiecie, że Wieża Eiffla jest jak żywy organizm?
Niewzruszenie góruje nad stolicą Francji od 1889 roku, a jednak….
Żelazna Dama, jeżeli zajrzeć do jej metryki – no cóż – metrykalna staruszka. Ale damom i o damie się tego nie mówi.
Sama chciałabym zestarzeć się tak, jak ona… z klasą…
Ale nawet ona ma swoje lepsze i gorsze dni… Bo choć nie prześladują jej nieubłagalne zmarszki, to jednak nieubłagalnie podlega prawom fizyki…
Jeżeli jej oficjalny wzrost wynosi 324 m. To w praktyce jej wysokość zmienia się, a w zasadzie oscyluje w zależności od pory roku i pogody. A nie w zależności od tego, czy w kapeluszu, czy bez.
Żelazna Dama – jak każda żelazna konstrukcja podlega nieubłaganym prawom fizyki.
Zgodnie z którymi objętość ciała żelaznego rośnie w miarę, jak wzrasta jego temperatura i odwrotnie.
Tymbardziej, że metal użyty do konstrukcji Wieży Eiffla jest wrażliwy bardzo wrażliwy na upały.
Dlatego latem, kiedy temperatury zbliżają się do 30°C, Wieża Eiffla zyskuje dodatkowe 20 cm.
W przeciwieństwie do okresu zimowego, kiedy jej metalowa konstrukcja, zgodnie z prawami fizyki (te są nieubłagalne również dla niej) ma tendencję do kurczenia się.
Dodatkowo jakby pozazdrościła swojej szacownej koleżance z Włoch – krzywej wieży z Pizzy. Wieża Eiffla przechyla się …. momentami. I tu znowu te nieubłagane prawa fizyki.
Kiedy jedna z jej ścian rozgrzewa się na słońcu, przyrasta jej długość (zgodnie z wspomnianym wcześniej prawem fizyki). Podczas, gdy w tym samym czasie pozostałe ściany zachowują swój normalny wymiar.
Czego skutkiem jest to, że czubek Wieży Eiffla odchyla się w przeciwnym kierunku, jakby oddalając się od rozgrzewającego ją słońca (przy okazji wydłużającego jedną z jej ścian).
Bo prowizorka trzyma najdłużej.
I jeszcze druga ciekawostka dotycząca naszej szacownej bohaterki. Bo jeżeli mówimy, że prowizorka trzyma najdłużej. To najlepszym dowodem na to jest właśnie Wieża Eiffla.
Bo Wieża Eiffla została bowiem zbudowana tylko dla uświetnienia Wystawy Uniwersalnej. Więc pierwotnie była zaprojektowana, by trwać jedynie jakieś 20 lat.
Zbudowano ją w rekordowym tempie: 2 lata, 2 miesiące i 5 dni między: 28.01.1887 roku a 31.03.1889 roku.
Oddano do użytku na Wystawę Uniwersalną.
Z początku Wieża Eiffla wzbudzała bardzo wiele kontrowersji.
Odsądzano ją od czci i wiary.
Przeciwko niej agitowały osobistości takie jak: Aleksaner Dumas (syn) czy Guy de Maupassant.
Jak to mówią: trudno być prorokiem we własnym kraju. Najwięksi mają często trudne początki.
A jednak Wieża Eiffla stała się główną atrakcją Wystawy Światowej. W samym 1889 roku odwiedziło ją 2 miliony osób. Ale na tym jej historia miała się zakończyć.
I tu do akcji wkroczył pan Eiffel.
A wszystko zaczęło się tak…
Po przegranej z hukiem wojnie z roku 1870 Francja zapragnęła odbudować swoją pozycję na arenie międzynarodowej.
Dlatego organizowaną przez siebie Wystawę Uniwersalną z roku 1889 (w setną rocznicę Rewolucji Francuskiej) chciała uświetnić czymś wyjątkowym. Czymś, co miało olśnić publikę i pokazać rozmach francuskiej myśli technicznej.
Otwarty na tę okazję w roku 1886 konkurs wygrał projekt wysokiej żelaznej wieży, zaproponowany przez firmę niejakiego pana Eiffla. I teraz odrobina chronologii:
W 1884 roku dwóch inżynierów z firmy pana Eiffla: Maurice Koechlin i Emile Nouguier przedstawili swojemu szefowi Gustawowi Eiffelowi szkic 300-metrowej wieży.
Pan Eiffel jakoś do pomysłu nie zapalił się. Pozwolił jednak, by główny architekt firmy – Stephen Sauvestre – dopracował szkic. Co ten sumiennie uczynił.
I dopiero ten udoskonalony projekt wieży (noszącej w przyszłości nazwisko szefa firmy, a nie pomysłodawcy) zyskał aprobatę pana Eiffla. I wygrał wspomniany uprzednio konkurs z roku 1886.
Suma sumarum choć sam pomysł Żelaznej Damy, która przyciąga do Paryża miliony turystów rocznie, nie był autorstwa pana Eiffela…
Ten jednak z czasem stał się jej gorącym orędownikiem i promotorem i poświęcił resztę życia wieży noszącej jego imię.
Bowiem pan Eiffel i jego firma zajmowała się tworzeniem konstrukcji żelaznych (metalowe mosty kolejowe czy drogowe).
Wkrótce po tych wydarzeniach pan Eiffel został uwikłany w skandal finansowy związany z Kanałem Panamskim (1887 r) i wycofał się z działalności międzynarodowej.
Odtąd starał się dowieść użyteczności Wieże Eiffla i zapobiec jej przewidywanej rozbiórce.
Po to, by dać firmowanej swoim nazwiskiem wieży nową rację bytu – (po Wystawie) pan Eiffel umieścił na niej rozliczne urządzenia do badań naukowych:
To uczyniło Wieżę Eiffla niezastąpioną. Dzieki czemu Pan Eiffel mógł umrzeć spokojny o przyszłość swojego dziecka w 1923 roku.
Bo dziś Wieżę Eiffla odwiedza 7 milionów osób rocznie.
A ja pozdrawiam Was serdecznie
Beata
BEATA REDZIMSKA
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.