Od czasu do czasu zdarza się taki szczególny dzień. Raptem jest ich 7 w całym roku.
Trzydziesty pierwszy – 31 dzień miesiąca. 
Mam nadzieję, że nie pogwałcę niczyich praw do prywatności i że wystarczy odcięcie głowy modelki – zachwyciła mnie ta stylizacja wypatrzona w metrze.
Wiecie, w metrze, gdzie z reguły nikt nie zwraca uwagi na inne osoby, każdy zajęty swoimi sprawami, tzn swoim smartphonem….
Ale tu siła wyższa, telefon sam mi się wycelował: stylizacja – męska w swoim założeniu, a jak kobieco i intrygująco wypada w damskim wcieleniu.
Zwróciła moją uwagę na tle szarzyzny metra i codziennej bieganiny…
Ale w tym wypadku celu uświęca środki….
W nawiązaniu właśnie do tego zdjęcia, bo istnieje takie francuskie wyrażenie:
se mettre sur son 31 – ubrać się odświętnie…
Bardzo często używają go panie nauczycielki, kiedy chodzi o uprzedzenie dzieci i rodziców, że będzie robione zdjęcie grupowe całej klasy.
Wtedy dzień – dwa dni przed wieczorem – dostajecie takiego maila, albo dzieci przyjdą do Was z przekazem od pani wychowawczyni z tym wyrażeniem:
Rappel : Mardi 29 mai photo de classe ! Alors on se met sur son 31 et on vient à l’école avec son plus beau sourire
🙂 Bonne soirée
Mnie oczywiście podkusiła ciekawość i chciałam dowiedzieć się skąd wzięło się to wyrażenie. I tu okazuje się, że hipotez jest kilka.
Każdego 31 dnia miesiąca (czyli miesiąca o 1 dzień dłuższego od innych) pruskie wojsko otrzymywało specjalny dodatek, żeby z podniesioną głową dotrwać do końca miesiąca.
Z tej okazji też organizowano wizytację koszar. Żołnierze pieczołowicie pucowali swój ekwipunek (może nawet legedarną w tym użyciu szczoteczką do zębów).
A potem dumnie prężyli pierś, roztaczając nieskazitelny blask munduru (- czym materializowało się inne powiedzenie, że za mundurem – panny sznurem).
W tym wypadku cyfra 31 byłaby po prostu zniekształceniem, podobnie brzmiącego słowa „trentain”, które oznaczało luksusowe płótno (un drap très luxueux).
Podczas jego celebracji nowicjusze otrzymywali sutanny…. Więc kolejny odświętny dzień.
BEATA REDZIMSKA
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.