Ogrody Tuileries.

 

Ogrody znajdują się na terenie dawnej fabryki dachówek (po francusku tuile). Stąd ich nazwa. Powstały około roku 1564 wokół nieistniejącego już dziś pałacu Tuileries (wzniesionego na życzenie Katarzyny Medycejskiej). Pałac Tuileries został doszczętnie spalony za Komuny Paryskiej w 1871 roku. 
 
Same ogrody Tuileries zostały zaprojektowane w stylu włoskim. Ozdobione licznymi elementami dekoracyjnymi zwanymi “fabriques”, takimi jak fragmenty antycznych ruin, urocze kapliczki, wiatraczki. W ogrodach Tuileries największą sławę zyskała grota ozdobiona przez znakomitego ceramika epoki renesansu Bernarda Palinsy (wiele z jego prac jest wystawionych w Luwrze).
 
Ale już w następnym stuleciu ogrody Tuileries zostały przemodelowane przez najsłynniejszego francuskiego pejzażystę – architekta André Le Notre. Jego sylwetka znajduje się u wejścia do Tuileries od strony Placu Zgody. Może kojarzycie go jako twórcę Ogrodów Wersalskich, które uchodzą za największe jego dzieło. W roku 2013 przypadało 400 lecie urodzin artysty. Le Notre urodził się w 1613r. Z tej okazji w zaprojektowanych przez niego parkach odbywały się jubileuszowe festyny.
 
Ale wróćmy do Ogrodów Tuileries. To właśnie tutaj naczelny ogrodnik króla Słońce stworzył swój pierwszy ogród w stylu francuskim (którego szczytowym osiągnięciem są Ogrody Wersalskie).  Tu małe przypomnienie….

Ogród francuski a ogród angielski.

Ogród francuski z XVII wieku to spadkobierca ogrodu włoskiego z okresu Renesansu. Utworzony na planie geometrycznym, z zachowaniem symetrii, z szerokimi perspektywami, prostopadle wyznaczonymi alejkami. Przyroda została tu podporządkowana woli czlowieka, a dokładnie ręce ogrodnika-pejzażysty. Wszystko miało współgrać: posągi, jeziorka, zbiorniki wodne, kanały, fontanny są tak wkomponowane w pejzaż, by tworzyć harmonijną całość. Ogród francuski symbolizuje triumf porządku.
 
W odróżnieniu od ogrodu angielskiego. W nim ręka ogrodnika starała się imitowac przyrodę. Ten typ ogrodu oznacza wolność, wyzwolenie. Moda na ogród angielski najmocniej rozpowszechniła się w XIX wieku.
 
Ogrody Tuileries zostały przerobione w latach 1990 celem odtworzenia kształtu, jaki nadał im Le Notre. Chodziło o jak najwierniejsze zrekonsturowanie kompleksu historycznego, jaki stanowił Luwr – Tuileries.

Rzeźby w Ogrodach Tuileries.

Ciekawostką jest, że na terenie ogrodów znajdują się liczne rzeźby. Osiemnasto- i  dziewietnasto wieczne, ale co jest zdecydowanie bardziej nietypowe – rzeźby współczesne (XX-to wieczne). W tym Manus Ultimus autorstwa polskiej rzeźbiarki Magdaleny Abakanowicz.

Zwiedzanie Tuileries.

Jezeli zaczynamy zwiedzanie od strony Luwru, a dokładnie od Łuku Triumfalnego na Placu Karuzeli w kierunku Placu Zgody to w kolejności po drodze spotkamy:
 
  • Porozrzucane posągi kobiece autorstwa Aristida Maillol (artysty z pierwszej polowy XX wieku), podarowane w 1964 r przez modelkę rzeźbiarza Dinę Vierny.
  • Część kwadratową (grand carré) z kwietnikami, zbiornikami wodnymi, ozdobionymi XIX wiecznymi posągami.
  • Le grand couvert pasaz kryty, który stanowi najprzyjemniejszą część ogrodów. Pod rozłorzystymi kasztanami znajdziemy tam pijalnie wód i rzeźby dłuta najznakomitszych mistrzów zaczynając od Rodina, przez Louise Bourgeois, Alberto Giacometti, Henri Moore, Henri Lauresn czy Roy Lichtenstein.
  • Po obu stronach alei centralnej dwa zbiorniki wodne stanowiące oprawę XVIII wiecznych odlewów.
  • W połowie długości aleja Solferino prowadząca do passerelle Leopold Sédar-Senghor, wiodąca do Muzeum Orsay.
  • Duży zbiornik wodny w kształcie ośmiokąta, zamykający centralną aleję. Otoczony antycznymi postaciami i alegoriami pór roku (z XVII I XVIII wieku). Miłego zwiedzania.
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata
 
 
 

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Łuk Triumfalny na Placu Karuzeli. Tuileries

Inne paryskie łuki triumfalne.

To mniej znany napoleoński łuk triumfalny wzniesniony pomiędzy dwoma skrzydłami Luwru na Placu Karuzeli (place du Carrousel). Za czasów Ludwika XIV w tym miejscu odbywały się najrozmaitsze festyny, kiermasze, zabawy ludowe. Nazwa Plac Karuzeli została nadana na pamiątkę wielkiej parady konnej (po francusku carrousel) zorganizowanej tu w 1662 roku na życzenie króla Ludwika XIV dla uczczenia narodzin następcy tronu. Ta przepyszna parada wywarła niezatarte wrażenie na sobie współczesnych.
 
Sam Łuk Triumfalny został wzniesiony na Placu Karuzeli w latach 1806-1808 dla uczczenia zwycięstw Napoleona I z roku 1805 (szczególnie tego w bitwie pod Austerlitz). Zamierzano go wykorzystać na okoliczność kolejnych triumfalnych wjazdów cesarza do pałacu Tuileries (sam pałac spłonął za Komuny Paryskiej w 1871 roku). Ale historia zadecydowała inaczej.
 
Łuk wzorowal się na rzymskim łuku Septymiusza Sewera. Ma on 15 m wysokości i 20 m szerokości. Na szczycie łuku umieszczono sylwetki żołnierzy Wielkiej Armii Napoleońskiej i 4 konie ciągnące kwadrygę. W pierwotnej wersji posągi koni pochodziły z wencekiej bazyliki św Marka i stanowiły łupy wojenne. Jednak po upadku Napoleona w 1815 roku Francuzi zostali zmuszeni do oddania ich Wenecjanom. Na miejscu umieszczono ich kopie. Jednocześnie kwadrygę ozdobiono centralną postacią symbolizującą restaurację (władzy królewskiej).
 
Pozdrawiam serdecznie. Miłego zwiedzania.
 
Beata
 

Enregistrer

Enregistrer

Exit mobile version