Plac przed ratuszem miejskim w Paryżu (czyli przed Hotel de Ville) zwyczajowo był bardzo tłocznym miejscem. Choć z dzisiejszej perspektywy trudno wyobrazić sobie wszystkie makabryczne historie, których był świadkiem i niemym uczestnikiem. Odbywały się tu również radosne, wielobarwne festyny ludowe np puszczano na nim ognie w noc świętego Jana. To tu również bezrobotni robotnicy i rzemieślnicy przychodzili każdego dnia rano w nadziei znalezienia jakiegokolwiek zajęcia, które pozwoliłoby im nakarmić rodziny.
Ale Place de l’Hotel de Ville gdzieś między rokiem 1310 a 1832 (nosił wtedy nazwę Place de Grève) służył jako miejsce egzekucji i spektakularnych tortur, którym chciano nadać jak najszerszy wydzwięk (ku uciesze zgromadzonego tam, jak zawsze ciekawskiego tłumu).
To tu, w 1610r rozerwano konmi niejakiego Ravaillaca – zabójcę króla Henryka IV.
Tu 15 lipca 1676r ścięto głowę, a następnie spalono słynną trucicielkę (podejrzewaną o czary) markizę de Brinvilliers.
To tu w 1757r Francois Damiens (za usiłowanie zabójstwa krola Ludwika XV) byl torturowany przez kilka godzin, a następnie rozerwany konmi.
Natomiast mówi się, że ciekawski tłum był bardzo rozczarowany pierwszą publiczną egzekują z uzyciem gilotyny, która miała tu miejsce w 1792 roku. A to dlatego, że trwała ona zbyt krótko i nie oferowała zwyczajowego (często wielogodzinnego) spektaktu.
Ostatecznie w 1803 r plac de Grève (Plac Strajków) został przemianowany na Place de l’Hotel de Ville (nazwa, którą nosi obecnie). Swój obecny kształt uzyskał zaś w 1858r wraz z otwarciem Avenue Victoire.
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.
Czy wiecie, jaki jest najczęściej odwiedzany zabytek w Paryżu?
Tak, to paryska katedra Notre-Dame jest najczęściej odwiedzanym zabytkiem nie tylko w Paryżu, ale i w całej Francji. W tej kategorii wyprzedza Sacré-Coeur, Luwr czy wieżę Eiffla. To właśnie katedra Notre-Dame stanowi prawdziwą wizytówkę tego malowniczego kraju. Co trzeci turysta zagraniczny, odwiedzający Francję czuje się zmuszony do zaliczenia katedry. I pewnie każdy turysta polski. Przez jej mury rocznie przetacza się 14 milionów osób. Wciąz jest tam celebrowana msza święta (cztery razy dziennie), a 400 osób rocznie przyjmuje tu chrzest lub bierzmowanie.
Statystyki mówią nawet o 20 milionach osób, które co rocznie odwiedzają dziedziniec przed katedrą. W 2013 roku paryska Notre-Dame obchodziła jubileusz 850-lecia.
Jeżeli katedra cieszy się taką popularnością, to głównie z racji wydarzeń, które miały tu miejsce. Bo paryska Katedra Notre-Dame jest mniej okazała niż jej odpowiednik: katedra Notre-Dame w Reims.
Krótka historia paryskiej Notre-Dame.
Katedra Notre-Dame jest największym kościołem w Paryżu (ma 127 m długości i 40 m szerokości). Jest ona budowlą w stylu gotyckim, położoną na wyspie Cité. Z zewnątrz wyspa i katedra przypominają przycumowany statek. Wyspa Cité stanowiła kolebkę starego Paryża, który rozwijał się na obu brzegach Sekwany. To tu (na wyspie Cité) wzniesiono pierwszą siedzibę królów, którą później przeniesiono do Luwru. Sama katedra Notre-Dame została wybudowana na miejscu wcześniejszych dwóch kościółków romańskich.
Kamień węgielny pod jej budowę w 1163r (czyli 850 lat temu) położył papież Aleksander III. Jedank sama budowa świątyni ciągneła się przez prawie dwa wieki. Od położenia pierwszego kamienia w 1163r, aż do ukończenia prac w roku 1350.
Ważne karty z historii Francji.
Choć paryska katedra jest mniej okazała niż katedra w Reims (gdzie byli koronowani królowie francuscy), jej mury były świadkiem wielu ważnych wydarzeń z historii Francji.
To tu, w paryskiej katedrze Notre-Dame odbywały się niezliczone śluby królewskich i książęcych rodów.
Tu w 1302 r Filip Piękny zwołał pierwsze Stany Generalne.
W 1455r odbył się tu proces rehabilitacyjny Joanny d’Arc.
I mały polski ślad: 10 września 1573r w paryskiej katedrze Notre-Dame Henryk III Walezy (pierwszy polski elekcyjny król) złożył przed polskimi posłami przysięge na Pacta Conventa i Artykuly henrykowskie. Stanowiły one gwarancję przywilejów i wolności szlacheckich, a jednocześnie ograniczały władzę królewską. Na tę okoliczność przy wielkim ołtarzu katedry wmurowano tablicę, upamiętniająca to wydarzenie. Choć sam Henryk III na polskim tronie długo miejsca nie zagrzał ( uciekł do Francji już w 1574r, by objać tamtejszy tron jako Henryk III ).
Czarne dni katedry.
Katedra przetrwała w niezmienionej formie przez 300 kolejnych lat, aż do czasów Rewolucji Francuskiej. Ta jednak zadała jej poważny cios. Kościół został splądrowany. Gdyż rozsierdzony tłum zniszczył statuły królów biblijnych myśląc, że chodziło o władców Francji. Światynia była nawet przewidziana do rozbiórki. Ostatecznie uratowały ją niesnaski pomiędzy przywódcami rewolucji.
Po dojściu Napoleona do władzy, ten przekazał ją z powrotem hierarchii kościelnej. Nie uczynił jednak nic dla poprawy jej opłakanego stanu. Napoleon wybrał na miejsce swojej koronacji właśnie paryską katedrę Notre-Dame (bojkotując Reims). Miało to miejsce 2 grudnia 1804r. Tytułem anegdotki na okoliczność zmusił do przybycia do Paryża samego papieża Piusa VII. A dziury w murach i inne zniszczenia polecił tylko zamaskować gobelinami.
Odrodzenie katedry.
Szczęśliwie powieść Viktora Hugo „Notre-Dame de Paris” opublikowana w 1831 r ponownie obudziła zainteresowanie Paryzan katedrą. Ma to miejsce w epoce romantyzmu, na fali fascynacji sztuką gotycką. Król Ludwik Filip zlecił odrestaurowanie tego zabytku. Prace restauracyjne miały miejsce w latach 1845-1864.
Zwiedzanie katedry.
Katedrę można zwiedzać wewnątrz (wejście jest bezplatne). Można również wdrapać się na 69-metrową wieżę (po bardzo krętych schodkach). Z jej szczytu roztacza się widok na panoramę Paryża.
Katedra ma 130m długości, 48 m szerokości. Jej sklepienie znajduje się na wysokości 35 metrów. Może ona pomieścić 9 tysięcy osób.
Obchody jubileuszu Notre-Dame 2013 rok.
Na czas obchodów jubileuszu 850-cio lecia na dziedzincu przed katedrą została wzniesiona 13 metrowa niebieska wieża, na którą można było wejść i z góry (ze specjalnego tarasiku), podziwiac panoramę miasta.
Również na tę okazję poczta francuska wypuściła serię znaczków w barwach paryskiej katedry.
W marcu na dzwonnicy zostało zainstalowanych 9 nowych dzwonów. Dołaczyły one w ten sposób do dzwonu Emmanuel (to największy dzwon na katedrze, który waży 12,8 tony). Chodziło o odtworzenie brzmienia, które było znane paryżanom do XVIII wieku.
6 maja 2013 r na całym świecie (równoczesnie) odbyło się 850 koncertów muzyki organowej.
Do obchodów jubileuszu katedra przygotowywała się już od 3 lat. Między innymi odrestaurowane zostały organy (potrzebne jeszcze jest odkurzenie 12 000 rurek tego instrumentu). Przeprowadzono pracy przy oświetleniu wnętrza.
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.
Bukiniści stanowią nieodłączny i jakże charakterystyczny element nadbrzeża Sekwany w historycznym sercu Paryża. Ich skrzynie ciągną się:
na lewym brzegu od Mostu Marie (Pont Marie) do Luwru,
na prawym brzegu od Katedry Notre-Dame po Instytut Francuski (Institut de France).
Szacuje się, ze w Paryżu działa około 200 bukinistów. Przy czym każdy ma swoją specjalizację.
W skrzyniach bukinistów można wygrzebać dosłownie wszystko.
Od starych rycin, plakatów teatralnych czy filmowych, starych lub stylizowanych na stare pocztówek, komiksów, starych wydań najróżniejszych książek, czasopism po bibeloty i gadżety – pamiątki z Paryża.
Niemniej jeżeli nęci Was szperanie po antykwariatach, całkiem niedaleko na Bulwarze świętego Michała (Boulevard Saint Michel) macie spory wybór, a ceny przestępniejsze niż u bukinistów.
Bukiniści to bardzo paryska i całkiem już długa tradycja.
Uzyskali prawo do zamocowania na stałe swoich skrzyń-straganów wzdłuż nadbrzeża w 1891 roku. Ich skrzynie mają standardowe wymiary: 60cm ponad poziom murku i 8m dlugości. Warto przy tym dodać, że pierwotnie było to 10m. Niemniej w czasach okupacji Niemcy zażądali skrócenia długości skrzyń, tak by móc nadzorować Sekwanę (dzięki uzyskanym w ten sposób wolnym przestrzeniom pomiędzy).
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.
Dla jednych La Défense jest niczym więcej jak chłodną dzielnicą biznesową położoną tuż za Neuilly-sur-Seine na osi Pól ELizejskich i Łuku Triumfalnego. Która stała się urzeczywistnieniem wizji miasta przyszłości francuskiego architekta-urbanisty Le Corbusiera.
Na początu była bezpardonowo krytykowana. Potem tak zrosła się z Paryżem podobnie , jak Wieża Eiffla. Tak, że jest dzisiaj nieodłączną cześcią paryskiego krajobrazu.
Dzisiaj La Défense jest bezcennym zagłębiem zatrudnienia dla Paryżan i mieszkańców przemieść. Cyfry mówią same za siebie. Pracuje tu 170 000 osób, czyli 4% wszystkich zatrudnionych w całym Ile-de-France (okręgu paryskim). Mieści się tu 2500 przedsiębiorstw i aż 1500 centrali dużych firm. Co oznacza, że La Défence jest największą dzielnicą biznesową w Europie.
Dla ciekawostki kilka cyfr:
Swoją siedzibę ma tu 14 z 20 największych francuskich firm
15 z 50 największych przedsiębiorstw światowych.
Czy warto znaleźć czas dla jej odwiedzenia musicie zdecydować sami. Ale może pomocne będzie dla Was tych kilka zdjęć zrobionych z pobliskiego Neuilly-sur-Seine.
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.
Najdziwniejszy kościół w Paryżu, czyli kościół świętej Magdaleny.
Najdziwniejszy kościół w Paryżu.
Dlaczego do Kościoła świętej Magdaleny przylgnęła opinia najdziwniejszego, niezbyt udanego, bo trochę przyciężkawego kościoła w Paryżu?
Zawpewne po części można wytłumaczyć to licznymi zawirowaniami historycznymi i politycznymi, które towarzyszyły jego budowie i przyczyniły się do kilkakrotnej zmiany całej koncepcji, planów, a nawet przeznaczenia samego budynku. Przykladało do niego rękę wielu architektów. Co nie zawsze sprzyjało spójności.
Kościół św Magdaleny w Paryżu jest czymś w rodzaju antycznej świątyni (ilustrującej styl neoklasyczny) w samym sercu miasta (dokladnie w bardzo turystycznym 8-ym okręgu). Jest położony w linii prostej od Placu Zgody (Place de la Concorde). Kościół ten został pomyślany jako uwieńczenie tego dobrze znanego Polakom placu. To z niego odchodzi większość autobusów rejsowych do Polski). Dla ciekawostki Plac Zgody w czasach, kiedy zaczęła się konstrukcja kościoła św Magdaleny nosił nazwę placu Ludwika XV.
Ale wróćmy do usytuowania kościoła św Magdaleny. W linii prostej widzimy gmach Zgromadzenia Narodowego (Palac Burbonów). Tu wystarczy stanąć na Placu Zgody i spojrzeć z niego w dwóch przeciwnych kierunkach. Z jednej strony mamy kościół św Magdaleny, z drugiej budynek Zgromadzenia Narodowego. Zauważymy zresztą, że kolumnady obu budynków wyglądają podobne.
Historia Kościoła świętej Magdaleny.
Kościół św Magdaleny w Paryżu ma historię równie długą i burzliwą, jak Panteon, którego jest rówieśnikiem. Tyle, że w przeciwieństwie do tego ostatniego zachował swój religijny charakter.
Pierwszy kamień pod budowę kościoła św Magdaleny zostaje położony w 1764r. Ale konstrukcja nie ma szczęścia do architektów. Jednocześnie zawirowania historyczne opóźniają jego konstrukcję. Przypomnijmy, że jest to bardzo burzliwy okres w historii Francji: Rewolucja, wojny napoleońskie, a następnie Restauracja (władzy królewskiej).
Początkowo przyjęty plan krzyża łacińskiego (jako podstawa konstrukcji), w 1777 roku zostaje zastąpiony krzyżem greckim.
Na czas Rewolucji prace budowlane zostają przerwane. Czasy i nastroje antyklerykalne nie sprzyjają wznoszeniu budynków o charakterze religijnym. Jednocześnie sam budynek (niedokończony) zmienia kilkakrotnie swoje przeznaczenie. Pojawiają się diametralnie różne propozycje jego wykorzystania.
Np w 1794 r piwnice (bo na tym etapie zatrzymaly się prace budowlane) zostają wynajęte handlarzowi win. Myśli się o przeznaczeniu budowli na siedzibę Zgromadzenia Narodowego, Giełdy, Biblioteki Publicznej.
Napoleon decyduje uczynić z rozpoczętej budowli świątynię na cześć Wielkiej Armii. Powierza zakończenie prac Pierre Aleksandre Vignon. To on nadaje kościołowi obecny wygląd.
Za czasów restauracji (powrót władzy krolewskiej) budynkowi zostaje przywrócone pierwotne przeznaczenie. Choć o mało co już w 1837 r budowla nie staje się dworcem. Ostatecznie poświęcenie budynku jako kościoła ma miejsce w 1842r, czyli ponad 80 lat od rozpoczęcia prac.
Fasada zewnętrzna kościoła św Magdaleny w Paryżu.
Kościół z daleka jest rozpoznawalny dzięki imponującej sylwetce. Imponujące rozmiary: 108 m długości, 43 m szerokości i 30 m wysokości. Fasada koscioła jest otoczona 52 kolumnami korynckimi. Kościół przypomina świątynię antyczną.
Widoczny od strony Placu Zgody 4 metrowy piedestał (przed kościołem) i szerokie schody dopełniają majestatycznego charakteru budynku.
Drzwi z brązu ozdobione płaskorzeźbami ilustrującymi 10 przykazań (dzielo Henri de Triquet). Na głównym fronotnie widnieje rzeźba przedstawiająca Sąd Ostateczny.
Wnętrze kościoła św Magdaleny w Paryżu.
Kościół zbudowany jest z jednej nawy wspartej na 3 przęsłach. Każde przykryte kopułą z malowanymi kasetonami.
Wystrój wnętrza charakteryzuje się bogatą ornamentyką. Zwracają uwagę wielkie organy, zaingurowane w 1846r. Warto nadmienić, że jednym z organistów był tu znany francuski kompozytor Camille Saint-Saens.
Informacje praktyczne.
Kościół jest otwarty codziennie od 9.30 do 19.00.
Lokalizacja kościoła św Magdaleny w Paryżu.
Kościół św Magdaleny w Paryżu jest położony na Placu Magdaleny, pochodzącym z tego samego okresu. W sercu luksusowej dzielnicy, która przyciąga bogatą klientelę i turystów (z równie wypchanymi portfelami). Znajdziecie tam luksusowe marki sklepów spożywczych oferujących wyrafinowane produkty takie jak kawiar, trufle czy wyroby czekoladowe:
Fauchon – założony w 1886r,
Hédiard –marka założona w 1854r i obecna na placu od 1880r.
W pobliżu, na południe od Placu rozciąga się Rue Royale znana z markowych sklepów z odzieżą. A tam kwintesencja mody francuskiej i światowej: Chanel, Gucci, Cerutti.
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.
Luwr jest zadziwiającym kompleksem zamkowym, którego budowa, a następnie przebudowa i rozbudowa ciągnęły się na przestrzeni 8-miu wieków.
Zadziwiającym, bo mimo swojej niewiarygodnej długości (to najdłuższy tego typu obiekt w Paryżu) i złożoności (z wydłużonymi do granic możliwości skrzydłami, co daje zespół architektoniczny w kształcie podkowy) Luwr stanowi harmonijną całość.
Graniczy to chyba z cudem, wziąwszy pod uwagę ilu różnych malarzy, rzeźbiarzy i dekoratorów (na przestrzeni wieków) dorzucało tam cząstkę swojego indywidualnego stylu. A już na pewno przeczy jakiejkolwiek zdrowej logice. Jeżeli policzymy, ile razy wznawiano jego przebudowę i rozbudowę. Czasami według utopijnych, porzucanych w połowie planów.
Własciwie ciągle coś tam dodawano, odnawiano, ulepszano czy upiększano (przynajmniej w założeniu). Luwr jest syntezą długiego i burzliwego okresu dziejów Paryża i Francji. Ze zwykłego zamku obronnego wzniesionego na początku XIII wieku, został przekształcony (niecałe dwa wieku później) w rezydencję królewską, a następnie w muzeum. Przy tym cały czas aż do połowy XIX wieku ulegał przebudowie (a raczej rozbudowie). Ostatecznie w XX wieku został przekształcony w największy kompleks muzealny na świecie.
Bardziej szczegółowo o historii Luwru w kolejnym poście: historia Luwru
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.
.jpg)
