Ogród Luksemburski – dlaczego musisz go zobaczyć?

Dzisiejszy wpis będzie bardziej fotograficzny. Chciałabym pokazać Wam urokliwe zakątki w paryskim Ogrodzie Luskemburskim.


Fontanna Medycejska

Pomnik Szopena w paryskim Ogrodzie Luksemburskim.


Rabaty kwiatowe



Enregistrer

Most Aleksandra III, czyli jak to w Paryżu na początku ubiegłego wieku zapanowała moda na słowiańszczyznę

Charakterystyczne rzeźby na Moście Aleksandra III, który nosi swoje imię na cześć rosyjskiego cara, czy wyraz rodzącej się fascynacji słowiańszczyzną.
 
Most Aleksandra III pojawił się w Paryżu z okazji trzeciej Wystawy Światowej w 1900 roku obok pompatycznego Grand Palais o metalowej konstrukcji i zgrabniejszego Petit Palais. Wystawy te (a Francja zorganizowała ich aż 3 pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku) miały stać się wizytówką francuskiej myśli technologicznej i wypromować ją szeroko w świat. Tak też się stało. Wystarczy wspomnieć Wieżę Eiffla wzniesioną na Drugą Wystawę w 1889 roku ( w setną rocznicę Rewolucji Francuskiej).
 
Sam most był sporym osiągnięciem technicznym. Jednoprzęsłowy, stalowy, utrzymany w stylu modernistycznym, który propagował nowoczesne materiały jak stal, szkło, beton. Styl ten zostal w miarę bezkrytycznie przyjęty przez artystów w początkach XX wieku. Most Aleksandra III jest jednocześnie najszerszym mostem w Paryżu (40 m szerokości).
 

Słowiański czar. 

 
Jego nazwa (most nosi imię cara Aleksandra III) wskazuje na zbliżenie między Francją a carską Rosją. Pierwszy kamień pod jego budowę położył osobiście w 1896 roku car Mikolaj II (syn Aleksandra III). 
 
Jednocześnie ta nazwa odzwierciedlała modę na trochę egzotyczną słowiańszczyznę, która kojarzyła się Francuzom przede wszystkim z dorodnymi, dzielnymi kozakami. Ci bywali w Paryżu przy najróżniejszych okazjach (choćby goniąc za uciekającymi wojskami napoleońskimi w 1815 roku).
 
To im prawdopodobnie zawdzięczamy nazwę bistro, która określa popularną restauracyjklę w Paryżu. Bo gdy tylko nasi dzielni sąsiedzi gościli w stolicy Francji, to w każdej napotkanej kafejce głośno domagali się, by migiem (po rosyjsku bystro) dać im pić. Co? Ano życiodajną wodę z procentem. No bo niby co innego? Ot taki naród.
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata

Zdjęcie: Dla podkreślenia przyjaźni rosysjko-francuskiej most udekorowano postaciami nimf z Nevy i Sekwany.
 

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Najdziwniejszy kościół w Paryżu: Kościół Magdaleny Eglise de la Madeleine.

Najdziwniejszy kościół w Paryżu, czyli kościół świętej Magdaleny.
 

Najdziwniejszy kościół  w Paryżu.

Dlaczego do Kościoła świętej Magdaleny przylgnęła opinia najdziwniejszego, niezbyt udanego, bo trochę przyciężkawego kościoła w Paryżu?

Zawpewne po części można wytłumaczyć to licznymi zawirowaniami historycznymi i politycznymi, które towarzyszyły jego budowie i przyczyniły się do kilkakrotnej zmiany całej koncepcji, planów, a nawet przeznaczenia samego budynku. Przykladało do niego rękę wielu architektów. Co nie zawsze sprzyjało spójności.

 
Kościół św Magdaleny w Paryżu jest czymś w rodzaju antycznej świątyni (ilustrującej styl neoklasyczny) w samym sercu miasta (dokladnie w bardzo turystycznym 8-ym okręgu). Jest położony w linii prostej od Placu Zgody (Place de la Concorde). Kościół ten został pomyślany jako  uwieńczenie tego dobrze znanego Polakom placu. To z niego odchodzi większość autobusów rejsowych do Polski). Dla ciekawostki Plac Zgody w czasach, kiedy zaczęła się konstrukcja kościoła św Magdaleny nosił nazwę placu Ludwika XV.
 
Ale wróćmy do usytuowania kościoła św Magdaleny. W linii prostej widzimy gmach Zgromadzenia Narodowego (Palac Burbonów). Tu wystarczy stanąć na Placu Zgody i spojrzeć z niego w dwóch przeciwnych kierunkach. Z jednej strony mamy kościół św Magdaleny, z drugiej budynek Zgromadzenia Narodowego. Zauważymy zresztą, że kolumnady obu budynków wyglądają podobne.

Historia Kościoła świętej Magdaleny.

Kościół św Magdaleny w Paryżu ma historię równie długą i burzliwą, jak Panteon, którego jest rówieśnikiem. Tyle, że w przeciwieństwie do tego ostatniego zachował swój religijny charakter.
 
Pierwszy kamień pod budowę kościoła św Magdaleny zostaje położony w 1764r. Ale konstrukcja nie ma szczęścia do architektów. Jednocześnie zawirowania historyczne opóźniają jego konstrukcję. Przypomnijmy, że jest to bardzo burzliwy okres w historii Francji: Rewolucja, wojny napoleońskie, a następnie Restauracja (władzy królewskiej).
Początkowo przyjęty plan krzyża łacińskiego (jako podstawa konstrukcji), w 1777 roku zostaje zastąpiony krzyżem greckim.
 
Na czas Rewolucji prace budowlane zostają przerwane. Czasy i nastroje antyklerykalne nie sprzyjają wznoszeniu budynków o charakterze religijnym. Jednocześnie sam budynek (niedokończony) zmienia kilkakrotnie swoje przeznaczenie. Pojawiają się diametralnie różne propozycje jego wykorzystania.
 
Np w 1794 r piwnice (bo na tym etapie zatrzymaly się prace budowlane) zostają wynajęte handlarzowi win. Myśli się o przeznaczeniu budowli na siedzibę Zgromadzenia Narodowego, Giełdy, Biblioteki Publicznej.
Napoleon decyduje uczynić z rozpoczętej budowli świątynię na cześć Wielkiej Armii. Powierza zakończenie prac Pierre Aleksandre Vignon. To on nadaje kościołowi obecny wygląd.
 
Za czasów restauracji (powrót władzy krolewskiej) budynkowi zostaje przywrócone pierwotne przeznaczenie. Choć o mało co już w 1837 r budowla nie staje się dworcem.  Ostatecznie poświęcenie budynku jako kościoła ma miejsce w 1842r, czyli ponad 80 lat od rozpoczęcia prac.

Fasada zewnętrzna kościoła św Magdaleny w Paryżu.

Kościół z daleka jest rozpoznawalny dzięki imponującej sylwetce. Imponujące rozmiary: 108 m długości, 43 m szerokości i 30 m wysokości. Fasada koscioła jest otoczona 52 kolumnami korynckimi. Kościół przypomina świątynię antyczną.
 
Widoczny od strony Placu Zgody 4 metrowy piedestał (przed kościołem) i szerokie schody dopełniają majestatycznego charakteru budynku.
 
Drzwi z brązu ozdobione płaskorzeźbami ilustrującymi 10 przykazań (dzielo Henri de Triquet). Na głównym fronotnie widnieje rzeźba przedstawiająca Sąd Ostateczny.

Wnętrze kościoła św Magdaleny w Paryżu. 

Kościół zbudowany jest z jednej nawy wspartej na 3 przęsłach. Każde przykryte kopułą z malowanymi kasetonami.
Wystrój wnętrza charakteryzuje się bogatą ornamentyką. Zwracają uwagę wielkie organy, zaingurowane w 1846r. Warto nadmienić, że jednym z organistów był tu znany francuski kompozytor Camille Saint-Saens.

Informacje praktyczne.

Kościół jest otwarty codziennie od 9.30 do 19.00.


Lokalizacja kościoła św Magdaleny w Paryżu.

 
Kościół św Magdaleny w Paryżu jest położony na Placu Magdaleny, pochodzącym z tego samego okresu. W sercu luksusowej dzielnicy, która przyciąga bogatą klientelę i turystów (z równie wypchanymi portfelami). Znajdziecie tam luksusowe marki sklepów spożywczych oferujących wyrafinowane produkty takie jak kawiar, trufle czy wyroby czekoladowe:
 
  • Fauchon – założony w 1886r,
  • Hédiard –marka założona w 1854r i obecna na placu od 1880r.
  • W pobliżu, na południe od Placu rozciąga się Rue Royale znana z markowych sklepów z odzieżą. A tam kwintesencja mody francuskiej i światowej: Chanel, Gucci, Cerutti.

Miłego zwiedzania.

Pozdrawiam serdecznie

Beata

Widok na Zgromadzenie Narodowe

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Ogrody Tuileries.

 

Ogrody znajdują się na terenie dawnej fabryki dachówek (po francusku tuile). Stąd ich nazwa. Powstały około roku 1564 wokół nieistniejącego już dziś pałacu Tuileries (wzniesionego na życzenie Katarzyny Medycejskiej). Pałac Tuileries został doszczętnie spalony za Komuny Paryskiej w 1871 roku. 
 
Same ogrody Tuileries zostały zaprojektowane w stylu włoskim. Ozdobione licznymi elementami dekoracyjnymi zwanymi “fabriques”, takimi jak fragmenty antycznych ruin, urocze kapliczki, wiatraczki. W ogrodach Tuileries największą sławę zyskała grota ozdobiona przez znakomitego ceramika epoki renesansu Bernarda Palinsy (wiele z jego prac jest wystawionych w Luwrze).
 
Ale już w następnym stuleciu ogrody Tuileries zostały przemodelowane przez najsłynniejszego francuskiego pejzażystę – architekta André Le Notre. Jego sylwetka znajduje się u wejścia do Tuileries od strony Placu Zgody. Może kojarzycie go jako twórcę Ogrodów Wersalskich, które uchodzą za największe jego dzieło. W roku 2013 przypadało 400 lecie urodzin artysty. Le Notre urodził się w 1613r. Z tej okazji w zaprojektowanych przez niego parkach odbywały się jubileuszowe festyny.
 
Ale wróćmy do Ogrodów Tuileries. To właśnie tutaj naczelny ogrodnik króla Słońce stworzył swój pierwszy ogród w stylu francuskim (którego szczytowym osiągnięciem są Ogrody Wersalskie).  Tu małe przypomnienie….

Ogród francuski a ogród angielski.

Ogród francuski z XVII wieku to spadkobierca ogrodu włoskiego z okresu Renesansu. Utworzony na planie geometrycznym, z zachowaniem symetrii, z szerokimi perspektywami, prostopadle wyznaczonymi alejkami. Przyroda została tu podporządkowana woli czlowieka, a dokładnie ręce ogrodnika-pejzażysty. Wszystko miało współgrać: posągi, jeziorka, zbiorniki wodne, kanały, fontanny są tak wkomponowane w pejzaż, by tworzyć harmonijną całość. Ogród francuski symbolizuje triumf porządku.
 
W odróżnieniu od ogrodu angielskiego. W nim ręka ogrodnika starała się imitowac przyrodę. Ten typ ogrodu oznacza wolność, wyzwolenie. Moda na ogród angielski najmocniej rozpowszechniła się w XIX wieku.
 
Ogrody Tuileries zostały przerobione w latach 1990 celem odtworzenia kształtu, jaki nadał im Le Notre. Chodziło o jak najwierniejsze zrekonsturowanie kompleksu historycznego, jaki stanowił Luwr – Tuileries.

Rzeźby w Ogrodach Tuileries.

Ciekawostką jest, że na terenie ogrodów znajdują się liczne rzeźby. Osiemnasto- i  dziewietnasto wieczne, ale co jest zdecydowanie bardziej nietypowe – rzeźby współczesne (XX-to wieczne). W tym Manus Ultimus autorstwa polskiej rzeźbiarki Magdaleny Abakanowicz.

Zwiedzanie Tuileries.

Jezeli zaczynamy zwiedzanie od strony Luwru, a dokładnie od Łuku Triumfalnego na Placu Karuzeli w kierunku Placu Zgody to w kolejności po drodze spotkamy:
 
  • Porozrzucane posągi kobiece autorstwa Aristida Maillol (artysty z pierwszej polowy XX wieku), podarowane w 1964 r przez modelkę rzeźbiarza Dinę Vierny.
  • Część kwadratową (grand carré) z kwietnikami, zbiornikami wodnymi, ozdobionymi XIX wiecznymi posągami.
  • Le grand couvert pasaz kryty, który stanowi najprzyjemniejszą część ogrodów. Pod rozłorzystymi kasztanami znajdziemy tam pijalnie wód i rzeźby dłuta najznakomitszych mistrzów zaczynając od Rodina, przez Louise Bourgeois, Alberto Giacometti, Henri Moore, Henri Lauresn czy Roy Lichtenstein.
  • Po obu stronach alei centralnej dwa zbiorniki wodne stanowiące oprawę XVIII wiecznych odlewów.
  • W połowie długości aleja Solferino prowadząca do passerelle Leopold Sédar-Senghor, wiodąca do Muzeum Orsay.
  • Duży zbiornik wodny w kształcie ośmiokąta, zamykający centralną aleję. Otoczony antycznymi postaciami i alegoriami pór roku (z XVII I XVIII wieku). Miłego zwiedzania.
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata
 
 
 

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Exit mobile version