Rodzajnik cząstkowy
Jako że jestem dziergająca, podziałało mi na wyobraźnię.
…Bo jeżeli w formie twierdzącej mówimy:
kupiłam włóczkę, żeby wydziergać żakiet, marynarkę, kamizelkę, wprowadzając włóczkę rodzajnikiem cząstkowym de la:
J’ai acheté de la laine pour tricoter un gilet.
Bo chodzi tutaj o nieprzeliczalną ilość włóczki.
Jako włóczkomaniaczka na odwyku wiem, jak dzierganie i pragnienie włóczki potrafi uczynić kobietę nieobliczalną. Dlatego ilości kupowanej włóczki nie da się tak konkretnie przeliczyć na bezduszne cyferki, motki…
Wszystko pozstaje w mglistej sferze, w pewnym sensie niepoliczalne…
Nie będę tutaj opowiadać jak wprowadzałam temat w rozmowie z mężem, mówiąc że pójdę dokupić sobie troszeczkę włóczki, a wracałam z jej całymi worami…
Włóczka – rzeczownik niepoliczalny, mimo pozornej przeliczalności na motki.
Nie dajcie się temu zwieść. W praktyce rasowa włóczkomaniaczka nigdy nie wie z jaką ilością motków wyjdzie ze sklepu z włóczka. Mimo najlepszych chęci i obiecanej wstrzemięźliwości. Wiem z autopsji.
Ale biorąc pod uwagę tworzenie zasłony dymnej, naginania rzeczywistości i mamienie męża, bo ile rzeczywiście tej włóczki jest, czasami lepiej tego zbyt skrupulatnie nie liczyć…
Tymbardziej, że tak dyplomatycznie ujmuje to ten rodzajnik czastkowy:
Kupiłam sobie włóczkę – de la laine. Przemilczmy konkretne ilości.
Rodzajnik cząstkowy
Forma twierdząca
Kupiłam włóczkę, żeby sobie podziergać i wydziergać kamizelkę.
Tu konkretna ilość kupowanej włóczki pozostaje słodką tajemnicą…
„J’ai acheté de la laine pour tricoter un gilet.”
Ale w kolejnym zdaniu:
Je me suis servie de la laine bleue pour te tricoter un gilet.
Przechodzimy na kolejny etap:
włóczka już jest w domu kupiona, konkretna, niebieska (nawet jeżeli jej ilość zadeklarowana mężowi i rzeczywista się rozmijają, przykrywa to zasłona dymna niedomówień i rodzajnika cząstkowego, a drzwi w szafie się nie domykają, szczęśliwie mąż tam nigdy nie zagląda).
Je me suis servie de la laine bleue pour te tricoter un gilet
Wzięłam niebieską włóczkę, żeby wydziergać Ci kamizelkę.
Włóczkomaniaczka dzierga więc żyje. W sumie nieważne dla kogo.
Tutaj mamy rodzajnik określony (wiemy o jaką włóczkę chodzi, w domu już jest jej konkretna ilość, etap naciągania męża i mamienia męża co do ilości potrzebnej włóczki… przerobiliśmy w pierwszej konstrukcji).
Mamy tu rodzajnik określony „la” plus konstrukcja czasownika se servir de:
se servir de + la laine
określona, już kupiona ilość włóczki –
Nie dyskutujmy o jej ilości, przecież do sklepu już nie zwrócę.
Rodzajnik określony Forma twierdząca
„Je me suis servie de la laine bleue pour te tricoter un gilet.”
Tutaj obydwa rodzajniki pozornie mają taka samą formę:
cząstkowy w pierwszej kontrukucji, określony w drugiej.
Dają: acheter de la laine, se servir de la laine:
J’ai acheté de la laine pour tricoter un gilet.
Je me suis servie de la laine bleue pour te tricoter un gilet
Ale różnica w zachowaniu rodzajnika cząstkowego i określonego ujawnia się w formie przeczącej.
To, że „de la” w obydwu formach nie jest tym samym, wychodzi w formie przeczącej:
Kiedy rodzajnik cząstkowy i rodzajnik określony zachowują się inaczej.
„Je n’ai pas acheté de laine.”
Rodzajnik cząstkowy w formie przeczącej:
J’ai acheté de la laine pour tricoter un gilet.
Je n’ai pas acheté de laine.
Czyli po prostu nie kupiłam włóczki
Rozsądek wziął górę nad pasją.
To wymaga nadludzkiej siły woli, ale życie i ograniczenia finansowe czasem zmuszają nas do tego by się nią wykazać.
Je n’ai pas acheté de laine.
„de la” zostaje zastąpione przez „de”.
Rodzajnik cząstkowy Forma twierdząca
Ale z kolei rodzajnik określony „la”- la laine, wprowadzony konstrukcją se servir de:
Je me suis servie de la laine bleue.
Chodzi o kupioną, posiadaną, a więc znaną niebieską włóczkę.
Rodzajnik określony Forma przecząca
i tu la pozostaje niezmienione.
„Je ne me suis pas servi de la laine bleue.”
A ja pozdrawiam serdecznie
Beata
BEATA REDZIMSKA
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.