Jak na przestrzeni wieków rozwijał się i przeistaczał Luwr. Aż do dnia dzisiejszego. Zapraszam Was na krótką opowieść o historii Luwru. Najpierw był…
1. Zamek obronny.
W 1190 roku król Filip August wyruszając na wyprawy krzyżowe nakazuje otoczyć Paryż murami obronnymi wyposażonymi w wieże obronne i umocnione bramy. Te obwałowania pod jego nieobecność (i nie tylko) mają zabezpieczać miasto przed powtarzającymi się najazdami anglo-normandskimi. Jednocześnie na zewnątrz murów obronnych zleca wybudowanie fortecy (na planie kwadratu, otoczonej fosami wypelnionymi wodą) Tak powstaje pierwsza wersja Luwru – zamek obronny.
Posiada on dwie bramy (wschodnią i południową), 10 wież obronnych. W centrum, na dziedzińcu wznosi się potężny donżon-baszta, otoczony suchą fosą. Miejsce, w którym znajdowala się owa baszta jest dziś oznaczone ciągłą linią na Dziedzińcu Kwadratowym (la Cour Carrée). Tak wyposałżony Luwr wydaje się być fortecą nie do zdobycia. Obejmuje ona więzienie (dla przeciwników politycznych króla), arsenał i skarbiec. Odtąd Luwr staje się symbolem władzy królewskiej.
2. Luksusowa rezydencja królewska.
Paryż rozrasta się. A żeby móc zapewnić obronę nowym dzielnicom, które wyrosły na prawym brzegu Sekwany, już poza obrębem wspomnianych murów obronnych Filipa Augusta w 1356 r przełożony cechu paryskich kupców – niejaki Etienne Marcel, rozpoczyna budowę wałów obronnych po tej stronie Sekwany.
Po jego śmierci prace są dalej kontynuowane pod kierunkiem samego króla Karola V. W ten sposób Luwr znajdzie się wewnątrz nowo powstalej linii obronnej. Traci więc swoje strategiczne znaczenie. Obwarowania wzniesione przez Karola V nie dotrwały do naszych czasów. Zostały zniszczone w XVII wieku.
Król Karol V przywiązuje większą (w porównaniu do swoich poprzedników) wagę do komfortu. Za jego panowania Luwr przekształca się w luksusową rezydencję królewską. Dalej zachowuje jednak swój character obronny. Karol V wybija okna, podwyższa wieże i mury, zleca wybudowanie dwóch skrzydeł: wschodniego i północnego.
3. Renesansowy Luwr.
Nobilitacja. Południowe i zachodnie skrzydło Lescot.
Kolejny władca król Franciszek I, po wojnach włoskich rozmiłowany w dobrej architekturze, pragnie przebudować Luwr, nawiązując własnie do wzorów włoskich. Jednocześnie marzy mu się uczynienie z Luwru siedziby godnej monarchy z Bożego namaszczenia. Ma to podkreślić prestiż władzy królewskiej we Francji. Dlatego w 1546 roku nakazuje wyburzyć pierwotną donżon-basztę, zasypać fosę, a uzyskaną w ten sposób przestrzeń przekształcić w murowany dziedziniec.
Jednocześnie rozebrane zostaje średniowieczne zachodnie skrzydło. Król powierza architektowi Pierre Lescot i współpracującemu z nim jako dekorator wnętrz rzeźbiarzowi Jeanowi Goujon, wybudowanie przestronnego pałacu w całkiem nowatorskim stylu. Obydwaj artyści czerpią inspiracje ze sztuki antycznej i włoskiego rensesansu. Tak oto ten nowy trend dociera do Paryża.
Dzieło Franciszka I kontynuuje jego syn i następca Henryk II. Pracami architektonicznymi w ciągu dalszym kieruje Pierre Lescot. W 1549 roku skrzydła zachodnie i południowe zostają zastąpione budynkiem noszącym dziś nazwę skrzydła Lescot (Aile Lescot) na cześć swojego twórcy. W ten sposób powstaje najstarsza dziś część Luwru wzdłuż południowo-zachodniego boku Dziedzińca Kwadratowego (datowana na lata 1541- 1571).
4. Dwa pałace: Tuileries i Luwr.
W 1564r Katarzyna Medycejska zleca Philibertowi Delorne wybudowanie niezależnego pałacu położonego 500 metrów na zachód od Luwru. Tak powstaje niestniejący już dziś zamek Tuileries. Można zwiedzać natomiast Ogrody Tuileries
2 lata później jej syn Karol IX rozpoczyna konstrukcję parterowej Małej Galerii (przyszłej Galerii Apollona). Ma być ona punktem wyjścia dla długiego korytarza łączącego Luwr z Tuileries. W niepewnych czasach takie rozwiązanie ma pozwolić władcy na bezpieczne opuszczenie pałacu w razie niespodziewanych rozruchów w mieście. Taka sytuacja przytrafia się np Henrykowi III w tzw. Dniu barykad w maju 1588 roku.
Choć tak na prawdę oba pałace zostaną dopiero połączone za panowania Henryka IV (1589- 1610). Mała Galeria zostaje ukończona w roku 1604. Jednocześnie wzdłuż Sekwany zostaje wybudowane długie skrzydło (470 m długości), które szybko zyskuje nazwę Wielkiej Galerii lub Galerii nad brzegiem wody (ukończona w 1608 r). Jest ona jednak tylko częścią szeroko zakrojonego planu przebudowy Luwru, zamierzonego przez Henryka IV. Król jednak zostaje zamordowany 14 maja 1610 roku. Nie udaje mu się doprowadzić do końca przewidzianych prac.
5. Król opuszcza Luwr.
Niemniej jednak spadkobiercy Henryka IV kontynuują rozpoczętą przez niego przebudowę. Ludwik XIII (1610 – 1643) powierza kierownictwo prac Jacqueowi Lemercier. Ten usuwa średniowieczne elementy z Kwadratowego Dziedzińca. Dobudowuje skrzydło nazwane na jego cześć skrzydłem Lemercier, które stanowi przedłużenie skrzydła Lescot. Jednocześnie wzniesiony zostaje Pavillon de l’Horloge (dziś nazywany pawilonem Sully).
Kolejny władca Ludwik XIV (1643 – 1715) dobudowuje wschodnie skrzydło, które zamyka Dziedziniec Kwadratowy. Jego fasada jest ozdobiona budzącą zachwyt kolumnadą autorstwa Clauda Perrault. Pracami architektonicznymi kieruje Louis de Vau. W ten sposób za panowania Ludwikow XIII I XIV zostaje zakończona obudowa Kwadratowego Dziedzińca.
Ale na czas prac Ludwik XIV wraz z dworem przenosi się do świeżo odnowionego pałacu Tuileries, otoczonego parkiem zaprojektowanym przez Le Notre. Wkrótce król Słońce zapała namiętną pasją do pałacu w Wersalu. I czyni go (gdzieś około roku 1680) jedyną swoją rezydencją. Król nie powraca już do Luwru, nawet po zakończeniu prac remontowych.
6. Luwr chyli się ku ruinie. Najdziwniejsi lokatorzy.
Tak oto Luwr opuszczony przez władców, popada w zapomnienie na kolejne półtora wieku. Do tego stopnia, że w połowie XVIII wieku ze względu na zły stan budynków, rozważana jest możliwość całkowitej jego rozbiórki. Zresztą dawna rezydencja królewska ma w owych czasach całkiem niebywałych lokatorów. W Wielkiej Galerii (już od czasów Richelieu) swoją siedzibę mają mennica i drukarnia królewska.
Natomiast w samym Luwrze schronienie znajdują nadworni artyści Ludwika XIV. Następnie pomieszczenia Luwru zostają zaadoptowane na warsztaty tkackie, mieszkania rzemieślników. Z czasem zadamawiają się tam najróżniejszej maści typy spod ciemnej gwiazdy: dworskie kurtyzany, szalbierze, a nawet całe szajki złodziei grasujące po mieście.
7. Odbudowa Luwru za Napoleona I.
Wszystko to znika po rewolucji. Bo Luwrem na poważnie zajmuje się Napoleon. Z jego inicjatywy zostają wznowione prace nad połączeniem Luwru z Tuileries. Jego architekci Karol Percier i Pierre Fontaine wznoszą (między dwoma skrzydłami Luwru) u wejścia na dziedziniec pałacu Tuileries Łuk Triumfalny na Placu Karuzeli. Napoleon nakazuje odnowić istniejące pomieszczenia. Jednocześnie dobudowuje część północnego skrzydła wzdłuż ulicy Rivoli (wzniesione w 1802 r).
8. Luwr w okresie drugiego cesarstwa za Napoleona III.
Po okrescie restauracji (1814 – 1830), która wniosła tylko kilka kosmetycznych zmian w wystroju wnętrz, skrzydło północne zostaje ostatecznie ukończone za panowania Napoleona III (1852 – 1870). Pracami kierują Louis Visconti I Hector Lefeul. Równocześnie powstają nowe budynki: pavillon Denon i Mollien. Uroczyste otwarcie odrestaurowanego Luwru ma miejsce w 1857 roku (za Napoleona III).
Sam cesarz nadal mieszka w Tuileries. Ale rezerwuje sobie przestronny apartament w północnym skrzydle Luwru. Resztę pomieszczeń oddaje na potrzeby administracji publicznej.
9. Zniszczenie pałacuTuileries za Komuny Paryskiej.
Komuna Paryska z roku 1871 zadaje poważny cios zespołowi Luwr – Tuileries. Część budynków zostaje zdewastowana. Sam pałac Tuileries (zamykający zachodnie końce skrzydeł Luwru w jeden czworobok) zostaje spalony. Jego ruiny są następnie całkowicie usunięte (z wyjątkiem pawilonu Flore od strony Sekwany i Marsan od strony ulicy Rivoli). Na jego miejscu pojawiają się rabany kwiatowe.
10. Wielki kompleks muzealny.
Po wojnie część budynków wciąż jest użytkowana przez administrację publiczną. Np skrzydło Richelieu jeszcze w 1981 roku zajmują biura Ministerstwa Finansów. Ostatecznie Francois Mitterand w 1981 roku podejmuje decyzję o przekazaniu całości budynków (wchodzących w skład Luwru) na potrzeby muzeum.
2 lata później w 1983 roku architect Leoh Ming Pei opracowuje projekt nowego Luwru. Jego pomysłem jest dodanie nowych pomieszczeń w podziemiach pod dziedzińcem Napoleona. Czyni to z muzeum jedną komunikującą ze sobą całość o łącznej długości 800 metrów. Jej punkt centralny stanowi główne wejście do Luwru. Rozpoznawalne dzięki górującej nad nim kontrowersyjnej szklanej piramidzie postawionej w 1989 r.
Miłego zwiedzania.
Pozdrawiam serdecznie
Beata
Bibliografia
Ryszard Korona Paryż
Enregistrer
Enregistrer
Enregistrer
Enregistrer
Enregistrer
Enregistrer
Enregistrer
Enregistrer
Enregistrer
BEATA REDZIMSKA
Jestem blogerką, emigrantką, poczwórną mamą. Kobietą, która nie jednego w życiu doświadczyła, z niejednego pieca jadła chleb.
Od prawie 20 lat mieszkam na emigracji we Francji, w Paryżu.
Uważam, że emigracja to dobra szkoła życia i wymagająca, choć bardzo skuteczna lekcja pokory. Ale też wewnętrznej siły i zdrowego dystansu do samego siebie i momentami wystawiającej nas na próby codzienności.
Jestem tu po to, by pomóc Ci zgłębić tajniki języka francuskiego, rozsmakować się w nim. Opowiadam historie, które pomogą Ci lepiej zapamiętać francuskie wyrażenia.
Czasami rozśmieszę lub zmotywuję.
Znajdziesz mnie również na Instagramie, gdzie piszę bardziej osobiście o moim życiu w Paryżu i mojej pasji, jaką jest nauka języka francuskiego.
4 odpowiedzi na “Historia Luwru”