Dlaczego warto zwiedzać Luwr?

 

Luwr.

Choć pewnie niektórym się narażę. Ale co tam. Rzucam się w paszczę lwa. Największą galerią handmade nie jest Etsy. Ale paryski Luwr. Bronić swojej teorii będę pazurkami. Czyli jak to mówią Francuzi: „bec et ongles.

Kolekcjonowanie takich różnych, urokliwych, niepowtarzalnych przedmiotów jak biżuteria, monety, medaliony, cennych (dziś bezcennych) obrazów zaczęli już w średniowieczu francuscy królowie. Były one gromadzone w przedziwnym Gabinecie Różności (zw Cabitet de Curiosité). 

Za czasów Franciszka I kolekcja królewska wzbogaciła się o 4 obrazy Rafaela i 4 inne Leonadra da Vinci (w tym tajemniczą Giocondę). Ale najsilniej rozwinęła się za panowania wielkiego amatora dzieł sztuki, jakim był Ludwik XIV. Z 200 obrazów (jakie znajdowały się w posiadaniu królów Francji w momencie gdy wstępował na tron) – do 1500 sztuk w 1710 roku. Do tego dorzućcie skarby skonfiskowane kościołowi za Rewolucji itp……………

 

Ale jeżeli udajecie się do Luwru. żeby uniknąć kolejek, lepiej wykupić bilet z wyprzedzeniem. Możecie zrobić to wirtualnie na stronie www.louvre.fr

Uwaga na artystyczne przegrzanie mózgu. tzw syndrom Stendhala (nie mylić z „syndromem paryskim”).

Syndrom Stendhala a syndrom paryski.

Pierwszy Syndrom Stendhala to silne wzburzenie emocjonalne na skutek zbyt wielu artystycznych doznań.

Drugi – Syndrom paryski to rozczarowanie, często odczuwane przez japońskich turystów na skutek zderzenia marzeń (wyidealizowanego Paryża) z szarą rzeczywistością (lub przynajmniej ze zwykłą ludzką głupotą i brakiem życzliwości).
 

Uwaga: Wejście do muzeów jest gratis w kżdą pierwszą niedzielę miesiąca i 14 lipca. Nie muszę dodawać, że wtedy w muzeach są tłumy.


ALe Luwr to nie jedyne miejsce, gdzie można znaleźć przedmioty handmade w Paryżu. Nie wspomnę już o innych muzeach. Innym razem. Lepiej dawkować je sobie powoli – uwaga na sydrom Stendhala. 


Nie myślę tu o obowiązkowych pamiątkach z Paryża. Bo to tania masówka. Choć czasami trafi się handmade, ale nie francuski. Czysta chińszczyzna.  Biznes is biznes.

Swoją drogą ciekawe, czy tysiące chińskich turystów, którzy co roku tłumnie odwiedzają Paryż, wiedzą, że te torby pełne pamiątek, które stąd wywozą do domu są … made in China.

A jeżeli chodzi o lokalne produkty handmade to waro sięgnąć po francuskie specjały:

  • bagietkę, chlebek, macarony ………….
  • serki (w Paryżu znajdziecie właściwie na każdym kroku osobne sklepy z serami).
  • wina.

 

Choć niektóre z tych produktów to niestety przemysłowo robiona masówka. Bo cóż, biznes is biznes.

Pozdrawiam serdecznie
 

Enregistrer

Ogrody Tuileries.

 

Ogrody znajdują się na terenie dawnej fabryki dachówek (po francusku tuile). Stąd ich nazwa. Powstały około roku 1564 wokół nieistniejącego już dziś pałacu Tuileries (wzniesionego na życzenie Katarzyny Medycejskiej). Pałac Tuileries został doszczętnie spalony za Komuny Paryskiej w 1871 roku. 
 
Same ogrody Tuileries zostały zaprojektowane w stylu włoskim. Ozdobione licznymi elementami dekoracyjnymi zwanymi “fabriques”, takimi jak fragmenty antycznych ruin, urocze kapliczki, wiatraczki. W ogrodach Tuileries największą sławę zyskała grota ozdobiona przez znakomitego ceramika epoki renesansu Bernarda Palinsy (wiele z jego prac jest wystawionych w Luwrze).
 
Ale już w następnym stuleciu ogrody Tuileries zostały przemodelowane przez najsłynniejszego francuskiego pejzażystę – architekta André Le Notre. Jego sylwetka znajduje się u wejścia do Tuileries od strony Placu Zgody. Może kojarzycie go jako twórcę Ogrodów Wersalskich, które uchodzą za największe jego dzieło. W roku 2013 przypadało 400 lecie urodzin artysty. Le Notre urodził się w 1613r. Z tej okazji w zaprojektowanych przez niego parkach odbywały się jubileuszowe festyny.
 
Ale wróćmy do Ogrodów Tuileries. To właśnie tutaj naczelny ogrodnik króla Słońce stworzył swój pierwszy ogród w stylu francuskim (którego szczytowym osiągnięciem są Ogrody Wersalskie).  Tu małe przypomnienie….

Ogród francuski a ogród angielski.

Ogród francuski z XVII wieku to spadkobierca ogrodu włoskiego z okresu Renesansu. Utworzony na planie geometrycznym, z zachowaniem symetrii, z szerokimi perspektywami, prostopadle wyznaczonymi alejkami. Przyroda została tu podporządkowana woli czlowieka, a dokładnie ręce ogrodnika-pejzażysty. Wszystko miało współgrać: posągi, jeziorka, zbiorniki wodne, kanały, fontanny są tak wkomponowane w pejzaż, by tworzyć harmonijną całość. Ogród francuski symbolizuje triumf porządku.
 
W odróżnieniu od ogrodu angielskiego. W nim ręka ogrodnika starała się imitowac przyrodę. Ten typ ogrodu oznacza wolność, wyzwolenie. Moda na ogród angielski najmocniej rozpowszechniła się w XIX wieku.
 
Ogrody Tuileries zostały przerobione w latach 1990 celem odtworzenia kształtu, jaki nadał im Le Notre. Chodziło o jak najwierniejsze zrekonsturowanie kompleksu historycznego, jaki stanowił Luwr – Tuileries.

Rzeźby w Ogrodach Tuileries.

Ciekawostką jest, że na terenie ogrodów znajdują się liczne rzeźby. Osiemnasto- i  dziewietnasto wieczne, ale co jest zdecydowanie bardziej nietypowe – rzeźby współczesne (XX-to wieczne). W tym Manus Ultimus autorstwa polskiej rzeźbiarki Magdaleny Abakanowicz.

Zwiedzanie Tuileries.

Jezeli zaczynamy zwiedzanie od strony Luwru, a dokładnie od Łuku Triumfalnego na Placu Karuzeli w kierunku Placu Zgody to w kolejności po drodze spotkamy:
 
  • Porozrzucane posągi kobiece autorstwa Aristida Maillol (artysty z pierwszej polowy XX wieku), podarowane w 1964 r przez modelkę rzeźbiarza Dinę Vierny.
  • Część kwadratową (grand carré) z kwietnikami, zbiornikami wodnymi, ozdobionymi XIX wiecznymi posągami.
  • Le grand couvert pasaz kryty, który stanowi najprzyjemniejszą część ogrodów. Pod rozłorzystymi kasztanami znajdziemy tam pijalnie wód i rzeźby dłuta najznakomitszych mistrzów zaczynając od Rodina, przez Louise Bourgeois, Alberto Giacometti, Henri Moore, Henri Lauresn czy Roy Lichtenstein.
  • Po obu stronach alei centralnej dwa zbiorniki wodne stanowiące oprawę XVIII wiecznych odlewów.
  • W połowie długości aleja Solferino prowadząca do passerelle Leopold Sédar-Senghor, wiodąca do Muzeum Orsay.
  • Duży zbiornik wodny w kształcie ośmiokąta, zamykający centralną aleję. Otoczony antycznymi postaciami i alegoriami pór roku (z XVII I XVIII wieku). Miłego zwiedzania.
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata
 
 
 

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Łuk Triumfalny na Placu Karuzeli. Tuileries

Inne paryskie łuki triumfalne.

To mniej znany napoleoński łuk triumfalny wzniesniony pomiędzy dwoma skrzydłami Luwru na Placu Karuzeli (place du Carrousel). Za czasów Ludwika XIV w tym miejscu odbywały się najrozmaitsze festyny, kiermasze, zabawy ludowe. Nazwa Plac Karuzeli została nadana na pamiątkę wielkiej parady konnej (po francusku carrousel) zorganizowanej tu w 1662 roku na życzenie króla Ludwika XIV dla uczczenia narodzin następcy tronu. Ta przepyszna parada wywarła niezatarte wrażenie na sobie współczesnych.
 
Sam Łuk Triumfalny został wzniesiony na Placu Karuzeli w latach 1806-1808 dla uczczenia zwycięstw Napoleona I z roku 1805 (szczególnie tego w bitwie pod Austerlitz). Zamierzano go wykorzystać na okoliczność kolejnych triumfalnych wjazdów cesarza do pałacu Tuileries (sam pałac spłonął za Komuny Paryskiej w 1871 roku). Ale historia zadecydowała inaczej.
 
Łuk wzorowal się na rzymskim łuku Septymiusza Sewera. Ma on 15 m wysokości i 20 m szerokości. Na szczycie łuku umieszczono sylwetki żołnierzy Wielkiej Armii Napoleońskiej i 4 konie ciągnące kwadrygę. W pierwotnej wersji posągi koni pochodziły z wencekiej bazyliki św Marka i stanowiły łupy wojenne. Jednak po upadku Napoleona w 1815 roku Francuzi zostali zmuszeni do oddania ich Wenecjanom. Na miejscu umieszczono ich kopie. Jednocześnie kwadrygę ozdobiono centralną postacią symbolizującą restaurację (władzy królewskiej).
 
Pozdrawiam serdecznie. Miłego zwiedzania.
 
Beata
 

Enregistrer

Enregistrer

Historia Luwru

 

 

Jak na przestrzeni wieków rozwijał się i przeistaczał Luwr. Aż do dnia dzisiejszego. Zapraszam Was na krótką opowieść o historii Luwru. Najpierw był…

1. Zamek obronny.

W 1190 roku król Filip August wyruszając na wyprawy krzyżowe nakazuje otoczyć Paryż murami obronnymi wyposażonymi w wieże obronne i umocnione bramy. Te obwałowania pod jego nieobecność (i nie tylko) mają zabezpieczać miasto przed powtarzającymi się najazdami anglo-normandskimi. Jednocześnie na zewnątrz murów obronnych zleca wybudowanie fortecy (na planie kwadratu, otoczonej fosami wypelnionymi wodą) Tak powstaje pierwsza wersja Luwru – zamek obronny.
 
Posiada on dwie bramy (wschodnią i południową), 10 wież obronnych. W centrum, na dziedzińcu wznosi się potężny donżon-baszta, otoczony suchą fosą. Miejsce, w którym znajdowala się owa baszta jest dziś oznaczone ciągłą linią na Dziedzińcu Kwadratowym (la Cour Carrée). Tak wyposałżony Luwr wydaje się być fortecą nie do zdobycia. Obejmuje ona więzienie (dla przeciwników politycznych króla), arsenał i skarbiec. Odtąd Luwr staje się symbolem władzy królewskiej.

2. Luksusowa rezydencja królewska.

Paryż rozrasta się. A żeby móc zapewnić obronę nowym dzielnicom, które wyrosły na prawym brzegu Sekwany, już poza obrębem wspomnianych murów obronnych Filipa Augusta w 1356 r przełożony cechu paryskich kupców – niejaki Etienne Marcel, rozpoczyna budowę wałów obronnych po tej stronie Sekwany.
 
Po jego śmierci prace są dalej kontynuowane pod kierunkiem samego króla Karola V. W ten sposób Luwr znajdzie się wewnątrz nowo powstalej linii obronnej. Traci więc swoje strategiczne znaczenie. Obwarowania wzniesione przez Karola V nie dotrwały do naszych czasów. Zostały zniszczone w XVII wieku.
 
Król Karol V przywiązuje większą (w porównaniu do swoich poprzedników) wagę do komfortu. Za jego panowania Luwr przekształca się w luksusową rezydencję królewską. Dalej zachowuje jednak swój character obronny. Karol V wybija okna, podwyższa wieże i mury, zleca wybudowanie dwóch skrzydeł: wschodniego i północnego.
 

3. Renesansowy Luwr.

Nobilitacja. Południowe i zachodnie skrzydło Lescot.

Kolejny władca król Franciszek I, po wojnach włoskich rozmiłowany w dobrej architekturze, pragnie przebudować Luwr, nawiązując własnie do wzorów włoskich. Jednocześnie marzy mu się uczynienie z Luwru siedziby godnej monarchy z Bożego namaszczenia. Ma to podkreślić prestiż władzy królewskiej we Francji. Dlatego w 1546 roku nakazuje wyburzyć pierwotną donżon-basztę, zasypać fosę, a uzyskaną w ten sposób przestrzeń przekształcić w murowany dziedziniec.
 
Jednocześnie rozebrane zostaje średniowieczne zachodnie skrzydło. Król powierza architektowi Pierre Lescot i współpracującemu z nim jako dekorator wnętrz rzeźbiarzowi Jeanowi Goujon, wybudowanie przestronnego pałacu w całkiem nowatorskim stylu. Obydwaj artyści czerpią inspiracje ze sztuki antycznej i włoskiego rensesansu. Tak oto ten nowy trend dociera do Paryża.
 
Dzieło Franciszka I kontynuuje jego syn i następca Henryk II. Pracami architektonicznymi w ciągu dalszym kieruje Pierre Lescot. W 1549 roku skrzydła zachodnie i południowe zostają zastąpione budynkiem noszącym dziś nazwę skrzydła Lescot (Aile Lescot) na cześć swojego twórcy. W ten sposób powstaje najstarsza dziś część Luwru wzdłuż południowo-zachodniego boku Dziedzińca Kwadratowego (datowana na lata 1541- 1571).

4. Dwa pałace: Tuileries i Luwr.

W 1564r Katarzyna Medycejska zleca Philibertowi Delorne wybudowanie niezależnego pałacu położonego 500 metrów na zachód od Luwru. Tak powstaje niestniejący już dziś zamek Tuileries. Można  zwiedzać natomiast Ogrody Tuileries
 
2 lata później jej syn Karol IX rozpoczyna konstrukcję parterowej Małej Galerii (przyszłej Galerii Apollona). Ma być ona punktem wyjścia dla długiego korytarza łączącego Luwr z Tuileries. W niepewnych czasach takie rozwiązanie ma pozwolić władcy na bezpieczne opuszczenie pałacu w razie niespodziewanych rozruchów w mieście. Taka sytuacja przytrafia się np Henrykowi III w tzw. Dniu barykad w maju 1588 roku.
 
Choć tak na prawdę oba pałace zostaną dopiero połączone za panowania Henryka IV (1589- 1610). Mała Galeria zostaje ukończona w roku 1604. Jednocześnie wzdłuż Sekwany zostaje wybudowane długie skrzydło (470 m długości), które szybko zyskuje nazwę Wielkiej Galerii lub Galerii nad brzegiem wody (ukończona w 1608 r). Jest ona jednak tylko częścią szeroko zakrojonego planu przebudowy Luwru, zamierzonego przez Henryka IV. Król jednak zostaje zamordowany 14 maja 1610 roku. Nie udaje mu się doprowadzić do końca przewidzianych prac.

5. Król opuszcza Luwr.

Niemniej jednak spadkobiercy Henryka IV kontynuują rozpoczętą przez niego przebudowę. Ludwik XIII (1610 – 1643) powierza kierownictwo prac Jacqueowi Lemercier. Ten usuwa średniowieczne elementy z Kwadratowego Dziedzińca. Dobudowuje skrzydło nazwane na jego cześć skrzydłem Lemercier, które stanowi przedłużenie skrzydła Lescot. Jednocześnie wzniesiony zostaje Pavillon de l’Horloge (dziś nazywany pawilonem Sully).
 
Kolejny władca Ludwik XIV (1643 – 1715) dobudowuje wschodnie skrzydło, które zamyka Dziedziniec Kwadratowy. Jego fasada jest ozdobiona budzącą zachwyt kolumnadą autorstwa Clauda Perrault. Pracami architektonicznymi kieruje Louis de Vau. W ten sposób za panowania Ludwikow XIII I XIV zostaje zakończona obudowa Kwadratowego Dziedzińca. 
 
Ale na czas prac Ludwik XIV wraz z dworem przenosi się do świeżo odnowionego pałacu Tuileries, otoczonego parkiem zaprojektowanym przez Le Notre. Wkrótce król Słońce zapała namiętną pasją do pałacu w Wersalu. I czyni go (gdzieś około roku 1680) jedyną swoją rezydencją. Król nie powraca już do Luwru, nawet po zakończeniu prac remontowych.

6. Luwr chyli się ku ruinie. Najdziwniejsi lokatorzy.

Tak oto Luwr opuszczony przez władców, popada w zapomnienie na kolejne półtora wieku. Do tego stopnia, że w połowie XVIII wieku ze względu na zły stan budynków, rozważana jest możliwość całkowitej jego rozbiórki. Zresztą dawna rezydencja królewska ma w owych czasach całkiem niebywałych lokatorów. W Wielkiej Galerii (już od czasów Richelieu) swoją siedzibę mają mennica i drukarnia królewska.
 
Natomiast w samym Luwrze schronienie znajdują nadworni artyści Ludwika XIV. Następnie  pomieszczenia Luwru zostają zaadoptowane na warsztaty tkackie, mieszkania rzemieślników. Z czasem zadamawiają się tam najróżniejszej maści typy spod ciemnej gwiazdy: dworskie kurtyzany, szalbierze, a nawet całe szajki złodziei grasujące po mieście.

7. Odbudowa Luwru za Napoleona I.

Wszystko to znika po rewolucji. Bo Luwrem na poważnie zajmuje się Napoleon. Z jego inicjatywy zostają wznowione prace nad połączeniem Luwru z Tuileries. Jego architekci Karol Percier i Pierre Fontaine wznoszą (między dwoma skrzydłami Luwru) u wejścia na dziedziniec pałacu Tuileries Łuk Triumfalny na Placu Karuzeli. Napoleon nakazuje odnowić istniejące pomieszczenia. Jednocześnie dobudowuje część północnego skrzydła wzdłuż ulicy Rivoli (wzniesione w 1802 r).

8. Luwr w okresie drugiego cesarstwa za Napoleona III.

Po okrescie restauracji (1814 – 1830), która wniosła tylko kilka kosmetycznych zmian w wystroju wnętrz, skrzydło północne zostaje ostatecznie ukończone za panowania Napoleona III (1852 – 1870). Pracami kierują Louis Visconti I Hector Lefeul. Równocześnie powstają nowe budynki: pavillon Denon i Mollien. Uroczyste otwarcie odrestaurowanego Luwru ma miejsce w 1857 roku (za Napoleona III).
 
Sam cesarz nadal mieszka w Tuileries. Ale rezerwuje sobie przestronny apartament w północnym skrzydle Luwru. Resztę pomieszczeń oddaje na potrzeby administracji publicznej.

9. Zniszczenie pałacuTuileries za Komuny Paryskiej.

Komuna Paryska z roku 1871 zadaje poważny cios zespołowi Luwr – Tuileries. Część budynków zostaje zdewastowana. Sam pałac Tuileries (zamykający zachodnie końce skrzydeł Luwru w jeden czworobok) zostaje spalony. Jego ruiny są następnie całkowicie usunięte (z wyjątkiem pawilonu Flore od strony Sekwany i Marsan od strony ulicy Rivoli). Na jego miejscu pojawiają się rabany kwiatowe.

10. Wielki kompleks muzealny.

Po wojnie część budynków wciąż jest użytkowana przez administrację publiczną. Np skrzydło Richelieu jeszcze w 1981 roku zajmują biura Ministerstwa Finansów. Ostatecznie Francois Mitterand w 1981 roku podejmuje decyzję o przekazaniu całości budynków (wchodzących w skład Luwru) na potrzeby muzeum.
 
2 lata później w 1983 roku architect Leoh Ming Pei opracowuje projekt nowego Luwru. Jego pomysłem jest dodanie nowych pomieszczeń w podziemiach pod dziedzińcem Napoleona. Czyni to z muzeum jedną komunikującą ze sobą całość o łącznej długości 800 metrów. Jej punkt centralny stanowi główne wejście do Luwru. Rozpoznawalne dzięki górującej nad nim kontrowersyjnej szklanej piramidzie postawionej w 1989 r.
 
Miłego zwiedzania.
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata
 
Bibliografia
 
Ryszard Korona Paryż
 
 
 
 
 
 
 

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Luwr, czyli co warto zobaczyć w Paryżu

LUWR

Luwr jest zadziwiającym kompleksem zamkowym, którego budowa, a następnie przebudowa i rozbudowa ciągnęły się na przestrzeni 8-miu wieków.
 
Zadziwiającym, bo mimo swojej niewiarygodnej długości (to najdłuższy tego typu obiekt w Paryżu) i złożoności (z wydłużonymi do granic możliwości skrzydłami, co daje zespół architektoniczny w kształcie podkowy) Luwr stanowi harmonijną całość.
 
Graniczy to chyba z cudem, wziąwszy pod uwagę ilu różnych malarzy, rzeźbiarzy i dekoratorów (na przestrzeni wieków) dorzucało tam cząstkę swojego indywidualnego stylu. A już na pewno przeczy jakiejkolwiek zdrowej logice. Jeżeli policzymy, ile razy wznawiano jego przebudowę i rozbudowę. Czasami według utopijnych, porzucanych w połowie planów.
 
Własciwie ciągle coś tam dodawano, odnawiano, ulepszano czy upiększano (przynajmniej w założeniu). Luwr jest syntezą długiego i burzliwego okresu dziejów Paryża i Francji. Ze zwykłego zamku obronnego wzniesionego na początku XIII wieku, został przekształcony (niecałe dwa wieku później) w rezydencję królewską, a następnie w muzeum. Przy tym cały czas aż do połowy XIX wieku ulegał przebudowie (a raczej rozbudowie). Ostatecznie w XX wieku został przekształcony w największy kompleks muzealny na świecie.
 
Bardziej szczegółowo o historii Luwru w kolejnym poście: historia Luwru
 
Pozdrawiam serdecznie
 
Beata
 
Bibiliografia
Paryż Ryszard Korona
 

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Enregistrer

Exit mobile version