Dlaczego o kimś, kto ma wysokie mniemanie o sobie i z tego powodu pozjadał wszelkie rozumy Francuzi mówią, że wydaje mu się, że wyszedł z uda Jupitera?
se croire sorti de la cuisse de Jupiter – uważać się za kogoś, kto wyszedł z uda Jupitera
Uwielbiam te anegdotkę. Która dowodzi, że można bujać w obłokach i jednocześnie twardo stąpać po ziemi. Czy jak to mówią
Dlaczego Francuzi mówią kłamać jak wyrywacz zębów – mentir comme un aracheur de dents.
Bo w dawnych czasach dentysta uprawiał swój proceder uwalniania pacjenta (nieszczęślwca czy cierpiętnika) od bolącego zębu w miejscach publicznych. Na placach, jak ten w pobliżu paryskiej Katedry Notre-Dame, czy też na uczęszczanych jarmarkach.
Dokonywał tego w dość prowizorycznych warunkach i przy użyciu siermiężnego sprzętu i siejących grozę narzędzi.
Ale taki jarmarczny dentysta, czy objazdowy wyrywacz zębów miał w zanadrzu jedno niezawodne narzędzie: łgał jak wyrywacz zębów, czyli kłamał jak z nut, że nie będzie bolało, że pójdzie jak z płatka, szybko, bezboleśnie….
A jak popatrzeć na stare ryciny upamiętniające ten proceder, mina delikwentów poddanych torturom, nie przepraszam wyrywaniu zębów: mówi sama za siebie: nie było ani szybko, ani bezboleśnie….
Dlaczego Francuzi mówią kłamać jak wyrywacz zębów. Read More »
Dlaczego Francuzi mówią: uczyć się sercem – apprendre par cœur, by powiedzieć nauczyć się na pamięć?
Kiedy serce jest zwyczajnym mięśniem pulsująco – napędzającym nasz organizm w sposób jak najbardziej mechaniczy.
Tymczasem i to nie tylko w języku polskim mamy cały wachlarz wyrażeń i skojarzeń związanych z sercem (obiektywnie zupełnie nieadekwatnych do jego rzeczywistej funkcji): waleczne serce, wkładać w coś serce, robić to z sercem, z sercem na dłoni, patrzeć sercem (to akurat z Małego Księcia).
Wyświetl ten post na Instagramie. Jabłko
Dlaczego Francuzi mówią: jabłko niezgody – la pomme de discorde? Read More »
Francuskie wyrażenie: retourner sa veste, czyli odwrócić marynarkę.
I tutaj taka anegdotyczna, choć jak najbardziej prawdziwa i skądinąd bardzo ambitna postać XVII – wiecznego Karola Emanuela Pierwszego księcia Sabaudii (Savoie) i Piemontu.
Czyli ambitnego możnowładcy z pogranicza (z nieodpartym zapędem do wojaczki i z pewnym takim talentem dowódcy wojskowego), ale w tej delikatnej, subtelnej wręcz sytuacji geograficznej (pogranicza) wymagającej rozwiniętego zmysłu dyplomacji i opanowania do perfekcji sztuki reaktywnego nawiązywania i zrywania doraźnych sojuszy.